scholarly journals The Politics of the Plinth: Notes on a Latent Ocularcentrism in Aureli’s Theory of an Absolute Architecture

2017 ◽  
pp. 142-155
Author(s):  
Kasper Lægring
Keyword(s):  
Nineteenth Century ◽  
Visual Culture ◽  
Political Space ◽  
Ancient Greek ◽  
Architectural Form ◽  
Mies Van Der Rohe

According to Pier Vittori Aureli, architectural form becomes political by being a clearly defined limit. These defining effects of architectural form are also what allow a civic and political space to exist. In contrast to the tradition of urbanism, Aureli praises Mies van der Rohe because of the architect’s use of form as an act of demarcation, where a reinterpreted classical plinth carries a glass-and-steel pavilion structure. While Aureli regards this Modernist plinth as a guarantor of absoluteness and independence from urbanism, this article conversely argues that the Miesian plinth is just as implicated in nineteenth-century urbanism as the gridded plans of Cerdà, since this model can be traced back, not to the Ancient Greek temple, but to a novel nineteenth-century visual culture which came into being under the spell of ocularcentrism and panopticism. Aureli’s theory is thus supplemented with its necessary counterpart to management: the representational component of urbanism.

scholarly journals ‘Epidemics in a Mist’: Medical Climatology and Cholera in Victorian Visual Culture

2020 ◽  
Vol 25 (4) ◽  
pp. 492-511
Author(s):  
Amanda Sciampacone
Keyword(s):  
Nineteenth Century ◽  
Visual Culture ◽  
Mortality Rates ◽  
Tropical Environment ◽  
Atmospheric Conditions ◽  
Vital Force ◽  
Real Material ◽  
Climate And Health ◽  
Crucial Part ◽  
Epidemic Diseases

Abstract The article explores how Victorian visual culture was a vital force in the construction and dissemination of medical theories on the connection between climate and health. During the nineteenth century, the seemingly inexplicable and deadly nature of many epidemic diseases compelled British medics to investigate all possible reasons for their spread. Focusing on cholera, the article will examine how, in an effort to understand what was seen at the time as a mysterious disease, Victorian medics increasingly concentrated on the climate of India and unusual weather in Britain as propagators of the malady. Supplementing the dominant miasma theory, medics explained how the seemingly airborne sources of cholera resulted from a state of England’s air that resembled the tropical environment of the subcontinent. In an effort to highlight the correlation between cholera and the atmosphere, they produced medical climatology reports containing diagrams that juxtaposed the data on the disease’s mortality rates with measurements of meteorological phenomena. These images, rather than serving simply as illustrations, became a crucial part of medical arguments. As the article will demonstrate, in attempting to visualize the medical climatology of cholera, the diagrams mapped the disease to certain atmospheric conditions, suggesting that cholera could be quantified and controlled. Yet, in doing so, the images also implied that cholera had a real material presence in the air of Britain, powerfully evoking visual tropes of the disease as a substance that had the potential to contaminate the very landscape of the nation.

Freeze Frame: historic polar images

Polar Record ◽  
2007 ◽  
Vol 43 (4) ◽  
pp. 366-368
Author(s):  
Huw Lewis-Jones
Keyword(s):  
Nineteenth Century ◽  
Visual Culture ◽  
Polar Regions ◽  
Research Project ◽  
University Of Cambridge ◽  
The World ◽  
Iconic Images ◽  
Polar Research Institute ◽  
World Class ◽  
Research Institute

ABSTRACTSince the development of photography in the mid-nineteenth century, exploration has created iconic images of the polar regions. A new two-year research project, entitled Freeze Frame, using the world-class collections at the Scott Polar Research Institute, University of Cambridge, will bring this remarkable visual culture forward for new audiences.

The relationship between interpretation and elaboration of architectural form

2018 ◽  
Author(s):  
Μαριάννα Χαριτωνίδου
Keyword(s):  
Le Corbusier ◽  
Architectural Form ◽  
Peter Eisenman ◽  
Team 10 ◽  
Mies Van Der Rohe ◽  
The Relationship

H διατριβή δομείται σε τέσσερα μέρη που αντιστοιχούν σε τέσσερις γενιές αρχιτεκτόνων, αναδεικνύοντας τα εννοιολογικά εργαλεία και τις μεθόδους προβληματοθεσίας που βρίσκονται στο επίκεντρο του αρχιτεκτονικού λόγου και της συνθετικής διαδικασίας κάθε ιστορική στιγμή. Διερευνάται ο μετασχηματισμός της αλλαγής του αντικειμένου της αρχιτεκτονικής μέσα από την ανάλυση των μεταλλαγών των μέσων αναπαράστασης που βρίσκονται στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος σε κάθε γενιά που εξετάζεται και του στόχου απεύθυνσής τους. Στο πρώτο μέρος της διατριβής αναδεικνύεται ότι αυτό που ήταν στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος ήταν ο ατομικός και αστικός χαρακτήρας του αποδέκτη της αρχιτεκτονικής και η αρχιτεκτονική συμβολίζει την αξία της κατοχής της από τον αποδέκτη. Εξετάζονται οι λόγοι για τους οποίους οι αρχιτέκτονες Ludwig Mies van der Rohe και Le Corbusier προσδίδουν ιδιαίτερη σημασία στη χρήση της προοπτικής αναπαράστασης. Στο δεύτερο μέρος της διατριβής, που εστιάζει στο έργο των το έργο των Ludovico Quaroni, Ernesto Nathan Rogers και Team 10, εξετάζεται η εντατικοποίηση του ενδιαφέροντος για την έννοια του χρήστη και η επίδραση της τυποποίησης της αρχιτεκτονικής στη διαμόρφωση της έννοιας του μαζικού χρήστη. Στο τρίτο μέρος της διατριβής, που εστιάζει στο έργο των Peter Eisenman, John Hejduk, Aldo Rossi και Oswald Mathias Ungers, εξετάζεται η μεταστροφή από την κατανόηση του αποδέκτη της αρχιτεκτονικής ως χρήστη προς την κατανόηση του αποδέκτη της αρχιτεκτονικής ως υποκειμένου. Παράλληλα, αναδεικνύεται πως η μετάβαση από την κατανόηση του αποδέκτη της αρχιτεκτονικής ως χρήστη στην αντίληψή του ως υποκειμένου υποδηλώνει ότι η σημασιοδότηση της αρχιτεκτονικής συν-διαμορφώνεται από τον αρχιτέκτονα και τον αποδέκτη. Επιχειρείται μια διεξοδική διερεύνηση των επιστημολογικών μεταλλαγών που συνοδεύουν τον παραπάνω αναπροσανατολισμό της κατανόησης της έννοιας του αποδέκτη της αρχιτεκτονικής. Στο τέταρτο μέρος της διατριβής εξετάζονται οι διαδικασίες μέσω των οποίων οι αρχιτέκτονες Rem Koolhaas και Bernard Tschumi μετατρέπουν την έννοια του προγράμματος της αρχιτεκτονικής σε μηχανισμό αρχιτεκτονικής σύνθεσης, λαμβάνοντας ως σημείο εκκίνησης της σχεδιαστικής διαδικασίας τον δυναμικό χαρακτήρα των αστικών συνθηκών. Αναδεικνύεται ότι οι προσεγγίσεις των παραπάνω αρχιτεκτόνων και η σημασία που προσδίδουν στην κιναισθητική εμπειρία της αρχιτεκτονικής βασίζεται στην παραδοχή ότι εντός του ίδιου υποκειμένου υπάρχουν αντιμαχόμενες μεταξύ τους τάσεις και δυνάμεις. Στα πλαίσια της διατριβής, παρουσιάζονται τα κύρια σημεία του μετασχηματισμού του αντικειμένου της αρχιτεκτονικής, που ακολουθούσε τον μετασχηματισμό αυτού στον οποίον απευθύνεται η αρχιτεκτονική σε κάθε εποχή. Η επιλογή να διερευνηθεί ένα ειδικό μέσο για την αρχιτεκτονική, όπως οι τρόποι λειτουργίας της αναπαράστασης, έγινε προκειμένου να διαγνωσθούν οι μεταλλάξεις του τρόπου με τον οποίο η αρχιτεκτονική ενσωματώνει ή ανταποκρίνεται σε καταστάσεις που ανήκουν σε ευρύτερες σφαίρες, όπως οι κοινωνικοί και πολιτικοί τομείς, οι αρθρώσεις μεταξύ της ειδικότητας της αρχιτεκτονικής και του κοινωνικού και θεσμικού πλαισίου της. Επίσης, αναδεικνύεται ότι οι σχέσεις μεταξύ των μέσων της αρχιτεκτονικής και της ευρύτερης σφαίρας μπορούν να γίνουν κατανοητές όταν η ανάλυση έχει ως αφετηρία την εξέταση του τι διακυβεύεται σε συγκεκριμένα αρχιτεκτονικά έργα. Η διατριβή συστήνει ένα μεθοδολογικό εργαλείο κατανόησης των επάλληλων μετασχηματισμών του αντικειμένου του αρχιτεκτονικού σχεδιασμού μέσα από τον πραγματικό και φαντασιωτικό μετασχηματισμό αυτού στον οποίον απευθύνεται. Ιδιαίτερη έμφαση έχει δοθεί στην ανάλυση των μεταλλαγών των μεθόδων διδασκαλίας στις σχολές αρχιτεκτονικής που εξετάζονται και στη σχέση των μεταλλαγών αυτών με τους μετασχηματισμούς του επιστημολογικού αντικειμένου της αρχιτεκτονικής. Παράλληλα, διερευνάται η εξέλιξη της σχέσης της φιλοσοφίας με την αρχιτεκτονική κατά τον 20ο και 21ο αιώνα.

The Education of Electra

Ladies' Greek ◽  
2017 ◽  
Author(s):  
Yopie Prins
Keyword(s):  
Higher Education ◽  
Nineteenth Century ◽  
Women Students ◽  
First Generation ◽  
Smith College ◽  
Ancient Greek ◽  
Student Body ◽  
Performance Practices ◽  
Education Of Women ◽  
Dramatic Presentation

This chapter examines the spectacle of female classical literacy by focusing on two historic productions of Sophocles's tragedy Electra, staged in ancient Greek by the first generation of women students at Girton College in 1883 and at Smith College in 1889. It analyzes these women's performance of ancient Greek in relation to nineteenth-century debates about the higher education of women, and how they drew on a tradition of classical posing, to “transpose” the text into the visual and auditory languages associated with Delsartean performance practices. Their dramatic presentation depended on these alternative modes of translation as well as the subsequent re-presentation of the spectacle in various written accounts. The chapter considers how the cast of Electra was trained for a highly stylized performance, embodying the Sophoclean text in and for a collective student body that sought to commemorate itself through the ritual of mourning.

Courtesan

2017 ◽  
Author(s):  
Felicity Chaplin
Keyword(s):  
Nineteenth Century ◽  
Visual Culture ◽  
Real Life ◽  
Second Empire ◽  
Narrow Sense ◽  
General Sense ◽  
High Class ◽  
Art And Literature ◽  
French Art ◽  
The Way

La Parisienne is frequently associated with prostitution, whether in the narrow sense of the streetwalker or courtesan or the general sense of the object and subject of consumption. Tracing her development in nineteenth-century art and literature, this chapter examines the way the Parisienne as courtesan is re-presented in cinema in Charles Chaplin’s A Woman of Paris (1923), Alain Cavalier’s La Chamade (1968), and Baz Luhrmann’s Moulin Rouge! (2001). Cinematic courtesans have their prefigurations in both real life courtesans of the Second Empire, as well as in representations in French art, literature, and visual culture (Manet, Degas, Toulouse-Lautrec, Balzac, Zola, Dumas fils). Motifs associated with the Parisienne courtesan include the familiar tropes associated with Paris as a demimonde: desire, pleasure, and consumption. Alongside these tropes are the visual and narrative motifs on which the iconography of the Parisienne courtesan is based: fashion or style (often conceived to denote luxury and leisure), transformation (usually from provincial to high class), ambiguity (insofar as her class origins, motivations, and emotional allegiances are generally obscure), and the ménage à trois (films featuring Parisienne courtesans often involve the choice between an earnest but poor lover and a rich benefactor).

Head

2019 ◽  
pp. 48-78
Author(s):  
Sarah Blackwood
Keyword(s):  
Nineteenth Century ◽  
Visual Culture ◽  
Black Writers ◽  
Black American ◽  
Cultural Significance ◽  
Archival Research ◽  
The North

This chapter explores the cultural significance of portraiture for nineteenth-century Black American writers. It argues that many Black writers engaged with portraiture in their texts to both question and reframe the new connections being made between portraiture and personhood. They championed the power of portraiture to assert and document a sitter’s humanity while also expressing skepticism toward the idea of portraiture as revelatory about the “deep” truths of a sitter’s personhood. Many Black writers toyed with the question of “likeness” in their texts, holding out for what Douglass called “a more perfect likeness.” This chapter makes these arguments through close readings of a series of Douglass speeches about visual culture, Harriet Jacobs’s Incidents in the Life of a Slave Girl, Hannah Crafts’s The Bondwoman’s Narrative, and Frank J. Webb’s The Garies and their Friends, as well as original archival research on runaway slave advertisements, The North Star, and mid-century newspaper practices.

Sign in / Sign up

Export Citation Format

Share Document