Η παρούσα διδακτορική διατριβή ερευνά την τεχνολογία παραγωγής και τη μεταξύ οικισμών διακίνηση σε μεγάλες αποστάσεις ενός μεγάλου και ποικιλόμορφου κεραμικού συνόλου της Νεώτερης Νεολιθικής Περιόδου από την πρόσφατα ανασκαμμένη, επίπεδη-εκτεταμένη θέση του Μακρύγιαλου Πιερίας, στη Βόρεια Ελλάδα. Επιχειρηματολογεί υπέρ της μεθοδολογικά ενσωματωμένης χρήσης μακροσκοπικής και πετρογραφικής ανάλυσης ενός μεγάλου αριθμού δειγμάτων κεραμικής της Φάσης ΙΙ του Μακρύγιαλου. Για συγκριτικούς λόγους, στην έρευνα περιλαμβάνονται επίσης δείγματα κεραμικής από τις σύγχρονες νεολιθικές θέσεις του Διμηνίου, στη Θεσσαλία, καθώς και την Αγροσυκιά Α και Γιαννιτσά Β, στη Δυτική Μακεδονία.Μέσα από τη λεπτομερή μελέτη της τεχνολογίας παραγωγής διακριτών κατηγοριών της κεραμικής, η διατριβή παρουσιάζει έναν μεγάλο όγκο νέων δεδομένων που ρίχνουν φως στους τρόπους που οι αρχαίοι κεραμείς χειρίζονταν τις πρώτες ύλες, με στόχο την καλύτερη κατανόηση του ρόλου των τεχνολογικών τους επιλογών στην παραγωγή του τελικού προϊόντος. Ως αποτέλεσμα, ντόπιες και εισαγμένες κατηγορίες κεραμικής συνυπάρχουν στο υπό μελέτη υλικό. Τούτο ερμηνεύεται να σηματοδοτεί την παραγωγή από διαφορετικές ομάδες ή μεμονωμένα άτομα με διαφοροποιημένο επίπεδο τεχνολογικής γνώσης και δεξιότητας, που είναι δυνατόν να παράγονταν σε διαφορετικές περιοχές ή να συμβόλιζαν διακριτές κεραμικές παραδόσεις. Το σημαντικότερο, η πετρογραφική ανάλυση παρέχει θετικά αποδεικτικά στοιχεία που υποστηρίζουν τη διακίνηση της κεραμικής σε μεγάλες αποστάσεις, αντικρούοντας έτσι καθιερωμένες απόψεις του παρελθόντος που αφορούσαν στην διακίνηση της κεραμικής αυτής της περιόδου. Αυτά τα στοιχεία αποτυπώνουν το υψηλό επίπεδο πολυπλοκότητας στην κοινωνική οργάνωση της υπό μελέτη κοινωνίας, που μέχρι πρόσφατα είχε υποτιμηθεί. Η εικόνα που αναδύεται υποστηρίζει σθεναρά την ιδέα μιας δυναμικής Νεολιθικής κοινωνίας που χαρακτηρίζεται από κινητικότητα και επικοινωνία-αλληλεπίδραση μεταξύ των ανθρώπων, όπως αποκαλύπτεται μέσα από τη μελέτη μιας κατηγορίας του υλικού της πολιτισμού.