Η παρούσα διατριβή αναλύει το ζήτημα της προστασίας των θεμελιωδών δικαιωμάτων της ΕΕ με ειδική αναφορά στον ρόλο του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΔΕΕ) και της νομολογίας του στα πλαίσια της ευρωπαϊκής διακυβέρνησης. Η νομολογία του ΔΕΕ περί την προστασία των θεμελιωδών δικαιωμάτων αναλύεται με επίκεντρο το Δικαστήριο ως θεσμικό όργανο της ΕΕ και διερευνάται ο ρόλος του ΔΕΕ στην επίτευξη της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Εξετάζει την αντιμετώπιση από το ΔΕΕ των ζητημάτων περί το άσυλο με ιδιαίτερη έμφαση στη νομολογία μετά τη Λισαβόνα. Επιπλέον, η παρούσα διατριβή εξετάζει τον ρόλο του ΔΕΕ στα πλαίσια σύγχρονων ζητημάτων σε ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο, όπως η πρόσφατη απόφαση του Γερμανικού Συνταγματικού Δικαστηρίου (PSPP judgement), η Κοινή Δήλωση ΕΕ-Τουρκίας και η προσχώρηση της ΕΕ στην ΕΣΔΑ. Το Μέρος Ι, «Θεμελιώδη δικαιώματα της ΕΕ και ΔΕΕ», προσδιορίζει το αντικείμενο της έρευνας και θέτει το επιλεγμένο θεωρητικό πλαίσιο. Αναλύει την προστασία των θεμελιωδών δικαιωμάτων της ΕΕ από το ΔΕΕ μέσω της θεωρίας του Ιστορικού θεσμισμού. Επικεντρώνεται στον θεσμικό ρόλο του Δικαστηρίου στη θέσπιση της έννομης τάξης της ΕΕ. Η Συνθήκη της Λισαβόνας και ο Χάρτης των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της ΕΕ αναλύονται ως κρίσιμες στιγμές στην πορεία της νομολογίας του Δικαστηρίου. Αναλύεται το θεμελιώδες δικαίωμα στο άσυλο όπως αυτό προστατεύεται από το άρθρο 18 του Χάρτη Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της ΕΕ. Το Μέρος II, «Προστασία των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων σε καιρό κρίσης», πραγματεύεται την δικαστική προστασία των θεμελιωδών δικαιωμάτων της ΕΕ στο πλαίσιο της προσφυγικής/μεταναστευτικής κρίσης και παράσχει μια λεπτομερή περιγραφή της κρίσης ως φαινομένου με ισχυρή δυναμική που δύναται να επηρεάσει τη διαδικασία της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Η διατριβή περιλαμβάνει ολοκληρωμένη επισκόπηση της νομολογίας του Δικαστηρίου βάσει έρευνας μέσω της πλατφόρμας EUR-Lex αναφορικά με τη νομοθεσία για το ΚΕΣΑ και τον κανονισμό του Δουβλίνου στα πλαίσιο της διαδικασίας για το προδικαστικό ερώτημα. Εισάγονται οι έννοιες του «ισορροπημένου δικαστικού ακτιβισμού» (balanced judicial activism) και της «αιτιολογημένης δικαστικής παθητικότητας» (justifiable judicial passivism) που θέτουν τα όρια στην λήψη αποφάσεων του ΔΕΕ. Και για τις δύο έννοιες, ο «κίνδυνος» για την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση είναι ζωτικής σημασίας. Τέλος, γίνεται αναφορά στη δικαστική αλληλεπίδραση μεταξύ του ΔΕΕ και του ΕΔΔΑ και τίθεται το ερώτημα εάν η αλληλεπίδραση αυτή αρκεί για να εξασφαλιστεί η συνοχή στην προστασία των θεμελιωδών δικαιωμάτων στην Ευρώπη ή αν απαιτείται το επόμενο βήμα, ήτοι η προσχώρηση της ΕΕ στην ΕΣΔΑ.