scholarly journals Mur i okno. Gruz getta warszawskiego jako przestrzeń narracyjna Muzeum Historii Żydów Polskich POLIN [Wall and window: the rubble of the Warsaw Ghetto as the narrative space of the POLIN Museum of the History of Polish Jews]

2016 ◽  
pp. 1-36
Author(s):  
Konrad Matyjaszek
Keyword(s):  
Jewish History ◽  
Research Question ◽  
Historical Narrative ◽  
Narrative Space ◽  
Warsaw Ghetto ◽  
Design Structure ◽  
The Holocaust ◽  
History Of ◽  
Polish Jews ◽  
Post War

Wall and window: the rubble of the Warsaw Ghetto as the narrative space of the POLIN Museum of the History of Polish JewsOpened in 2013, the Warsaw-based POLIN Museum of the History of Polish Jews is situated in the center of the former Nazi Warsaw ghetto, which was destroyed during its liquidation in 1943. The museum is also located opposite to the Monument to the Ghetto Heroes and Martyrs, built in 1948, as well as in between of the area of the former 19th-century Jewish district, and of the post-war modernist residential district of Muranów, designed as a district-memorial of the destroyed ghetto. Constructed on such site, the Museum was however narrated as a “museum of life”, telling the “thousand-year old history” of Polish Jews, and not focused directly on the history of the Holocaust or the history of Polish antisemitism.The paper offers a critical analysis of the curatorial and architectural strategies assumed by the Museum’s designers in the process of employing the urban location of the Museum in the narratives communicated by the building and its main exhibition. In this analysis, two key architectural interiors are examined in detail in terms of their correspondence with the context of the site: the Museum’s entrance lobby and the space of the “Jewish street,” incorporated into the main exhibition’s sub-galleries presenting the interwar period of Polish-Jewish history and the history of the Holocaust. The analysis of the design structure of these two interiors allows to raise a research question about physical and symbolic role of the material substance of the destroyed ghetto in construction of a historical narrative that is separated from the history of the destruction, as well as one about the designers’ responsibilities arising from the decision to present a given history on the physical site where it took place.Mur i okno. Gruz getta warszawskiego jako przestrzeń narracyjna Muzeum Historii Żydów Polskich POLINOtwarte w 2013 roku warszawskie Muzeum Historii Żydów Polskich POLIN stanęło pośrodku terenu dawnego nazistowskiego getta warszawskiego, zburzonego podczas jego likwidacji w 1943 roku, naprzeciwko powstałego w roku 1948 Pomnika Bohaterów i Męczenników Getta; jednocześnie pośrodku obszaru dawnej, dziewiętnastowiecznej warszawskiej dzielnicy żydowskiej i powojennego modernistycznego osied­la Muranów, zaplanowanego jako osiedle-pomnik zburzonego getta. Zlokalizowane w takim miejscu Muzeum przedstawia się jako „muzeum życia”, opowiadające „tysiącletnią historię” polskich Żydów, niebędące insty­tucją skoncentrowaną na historii Zagłady Żydów i historii polskiego antysemityzmu.Artykuł zawiera krytyczną analizę kuratorskich i architektonicznych strategii przyjętych przez twórców Mu­zeum w procesie umieszczania środowiska miejskiego w roli elementu narracji historycznej, komunikowanej przez budynek Muzeum i przez jego wystawę główną. Szczegółowej analizie poddawane są dwa kluczowe dla projektu Muzeum wnętrza architektoniczne: główny hall wejściowy oraz przestrzeń „żydowskiej ulicy” stanowiąca fragment dwóch galerii wystawy głównej, poświęconych historii Żydów w Polsce międzywojen­nej oraz historii Zagłady. Analiza struktury projektowej tych dwóch wnętrz służy próbie sformułowania od­powiedzi na pytanie badawcze dotyczące właściwości fizyczno-symbolicznych materialnej substancji znisz­czonego getta w odniesieniu do narracji abstrahującej od historii jego zniszczenia oraz odpowiedzialności projektantów wynikającej z decyzji o umieszczeniu narracji historycznej w fizycznej przestrzeni, w której wydarzyła się historia będąca tej narracji przedmiotem.

Gendering the Holocaust gallery in POLIN Museum of the History of Polish Jews

2019 ◽  
Vol 26 (3) ◽  
pp. 247-260
Author(s):  
Karolina Krasuska
Keyword(s):  
Cultural Studies ◽  
Gender Relations ◽  
Historical Narrative ◽  
The Self ◽  
Gender Perspective ◽  
The Core ◽  
The Holocaust ◽  
History Of ◽  
Polish Jews

Even though a gender perspective, in reference to various aspects of museums and their exhibits, permeates the reflection on museums, gender is not explicitly taken up as a category of knowledge within the self-reflective narratives about the core exhibition or the conceptualization of the Holocaust gallery in POLIN Museum of the History of Polish Jewish, which opened in Warsaw, Poland in 2014. Building upon the research gendering the memory of the Holocaust, especially with regard to historical exhibitions, and using a cultural studies framework to the study of representation, this article asks how femininities are framed by the representation of masculinities and how museum technologies work to produce gendered meanings. It concludes that most of the Holocaust gallery in POLIN problematically instrumentalizes gender relations to underpin a chronological historical narrative. In a dialogue with queer research on temporality, underscoring the coincidence of normative gender/sexuality and linear progressive narrative, it analyses this strategy as gender chronotechnology.

scholarly journals ‘Our’ vs. ‘Inherited’ Museums. PiS and Fidesz as Mnemonic Warriors

Südosteuropa ◽  
2020 ◽  
Vol 68 (1) ◽  
pp. 44-78 ◽  
Author(s):  
Ljiljana Radonić
Keyword(s):  
Second World War ◽  
World War ◽  
Memory Politics ◽  
Warsaw Ghetto ◽  
Holocaust Memorial ◽  
The Holocaust ◽  
History Of ◽  
Polish Jews ◽  
Second World

AbstractThe Polish and the Hungarian governing party, PiS and Fidesz, are mnemonic warriors who had already tried to enforce their memory politics during their first government terms, as their flagship museums, the Warsaw Rising Museum, opened in 2004, and the House of Terror in Budapest, opened in 2002, show. In museums they ‘inherited’ from their predecessors, the current governments either change content, as PiS at the Museum of the Second World War in Gdańsk, or ‘only’ battle against the directors in office, as happened at the Museum of the History of Polish Jews in Warsaw and at the Holocaust Memorial Center in Budapest. Yet even mnemonic warriors cannot ignore international developments like the ‘universalization of the Holocaust’. As the author shows, the Polish and the Hungarian governments favored opening new museums over changing existing museums identified as ‘Jewish’, including those that explicitly deal with Polish and Hungarian complicity. New museums, like the Ulma Family Museum in southeastern Poland, the House of Fates in Budapest, and the Warsaw Ghetto Museum, focus on rescuers of Jews and uplifting messages of Polish and Hungarian heroism.

scholarly journals „Nasze” i „odziedziczone” muzea – PiS i Fidesz jako mnemoniczni wojownicy

Teksty Drugie ◽  
2020 ◽  
Vol 4 (2020) ◽  
pp. 129-154
Author(s):  
Ljiljana Radonić
Keyword(s):  
Second World War ◽  
World War ◽  
Memory Politics ◽  
Warsaw Ghetto ◽  
Holocaust Memorial ◽  
The Holocaust ◽  
History Of ◽  
Polish Jews ◽  
Second World

PiS and Fidesz are mnemonic warriors who tried to enforce their memory politics already during their first government terms – as the analysis of their flagship museums, the Warsaw Rising Museum and the House of Terror in Budapest shows. The current illiberal governments treat museums they ‘inherited’ from their predecessors differently: While PiS changes content at the Museum of the Second World War in Gdańsk, the Museum of the History of Polish Jews and the Holocaust Memorial Center in Budapest ‘only’ lost their directors. Even mnemonic warriors must take international developments like the ‘universalization of the Holocaust’ into consideration. Kaczyński and Orbán favored opening new museums rather than changing museums identified as ‘Jewish’, even those that explicitly deal with Polish and Hungarian complicity. New museums, like the Ulma Family Museum, the House of Fates in Budapest and the Warsaw Ghetto Museum, focus on rescuers of Jews and heroic uplifting messages.

Erica Lehrer and Michael Meng (eds.), Jewish Space in Contemporary Poland. Bloomington: Indiana University Press, 2015. 312 pp.

2018 ◽  
Keyword(s):  
World War Ii ◽  
Jewish History ◽  
World War ◽  
Indiana University ◽  
Power Politics ◽  
Museum Exhibits ◽  
The Holocaust ◽  
History Of ◽  
Polish Jews ◽  
Heritage Industry

This chapter reviews the book Jewish Space in Contemporary Poland (2015), edited by Erica Lehrer and Michael Meng. Jewish Space in Contemporary Poland is a collection of essays that navigates between changing interpretations and reshapings of material sites by contemporary actors; representations of the past in Polish media (films, museum exhibits, video projects); and the poetic resonances of nostalgia and mourning. With the Holocaust as a backdrop, the book examines contemporary power politics in Poland with regard to Jewish space. Topics include Oswiecim/Auschwitz as a source of contention and conflict between both Jews and Christians and the tourism/heritage industry and local inhabitants; the politics of preservation in Polish shtetls; conflicting forms of memory (Communist, Polish nationalist, Catholic, Jewish) surrounding Holocaust/World War II memorials in Galicia; and the negotiation of conflicting understandings of Polish Jewish history in the Warsaw showcase space of the Museum of the History of Polish Jews.

scholarly journals The Embassy of Poland in Poland: The Polin Myth in the Museum of the History of Polish Jews (MHPJ) as narrative pattern and model of minority-majority relations [Ambasada Polski w Polsce. Mit Polin w Muzeum Historii Żydów Polskich jako wzór narracji i model relacji mniejszość-większość]

2016 ◽  
pp. 1-43 ◽  
Author(s):  
Elżbieta Janicka
Keyword(s):  
Social Relations ◽  
Collective Identity ◽  
Jewish History ◽  
Equal Rights ◽  
Anti Semitism ◽  
The Holocaust ◽  
History Of ◽  
Polish Jews ◽  
Critical Conversation ◽  
European Jewish

The Embassy of Poland in Poland: The Polin Myth in the Museum of the History of Polish Jews (MHPJ) as narrative pattern and model of minority-majority relationsThe text offers an analysis of the MHJP’s core exhibition, the architecture of the Museum’s building as well as the transformations of its surroundings, seen as operations in as well as on a space that is a sign and a designate of the Holocaust. This observed de-Holocaustization of the Holocaust story takes place in the context of progressing Holocaustization of the story concerning the past of ethnic Poles.The main narrative uniting the MHJP’s surroundings, building and core exhibition is the idyllic myth of Polin which dictates the selection and presenting of information. The story of Polish hosts and Jewish guests that is inherent to the Polin myth establishes inequality and dominance/subjugation as framing principles of a story of majority-minority relations. It also constitutes a mental gag and an instance of emotional blackmail which precludes any rational – analytical and critical – conversation based on historical realities. Furthermore, in practice, it is a part of a pattern of culture which produces – and at the same time legitimizes – violence and exclusion.The article reconstructs the principles governing the Polinization of the history of Jews in Eastern Europe (a term coined by Konrad Matyjaszek). These principles include: emphasizing the Polish over the Jewish lieux de mémoire; presenting the figures and landmarks of importance for both groups through the prism of those aspects which concern the majority group; refraining from problematization of specific phenomena (like Judaism or transboundary character) and from applying to the a longue durée perspective; and decontextualization (e.g., by passing over anti-Semitism – Christian but not only Christian – and its significance for the construction of the majority group’s collective identity, an identity that over time increasingly determined the Jews’ conditions of life, until eventually it determined their fate). In relation to the core exhibition the text discusses such issues as: “last minute” censorship; affirmation of anti-Semitic phantasms (like the Paradisus Iudaerum or Esterka); the abandonment planned – and prepared – part of the exhibition dealing with the period after the regaining of independence by Poland in 1989; presenting numerous events and questions in a way that contradicts the state of research not only known but often arrived at in Poland (a particularly outraging example of this is abstaining from a realistic presentation of the Polish context of the Holocaust in favor of a return to the outdated category of the innocent, or indifferent, Polish bystander to the Holocaust).The stake of this retouched story is the image of Poland and reputation of Poles, that is to say – the complacency of the non-Jewish majority. The price is the mystification of Eastern European Jewish history and the thwarting of the potential for change which arouse as a result of the Jedwabne debate. This potential promised a chance for a revision of culture and a remodelling of social relations in the spirit of equal rights and integrated history. Apart from the period from 1944/45 to 1946, this chance was unprecedented in theJewish-Polish and Polish-Jewish “common history that divides”.  Ambasada Polski w Polsce. Mit Polin w Muzeum Historii Żydów Polskich (MHŻP) jako wzór narracji i model relacji mniejszość-większośćTekst zawiera analizę wystawy głównej MHŻP, architektonicznej postaci gmachu muzeum i przekształceń jego otoczenia jako operacji dokonanych w oraz na przestrzeni będącej znakiem i desygnatem Zagłady. Kontekstem dla obserwowanej deholokaustyzacji opowieści o Holokauście jest postępująca holokaustyzacja opowieści o przeszłości etnicznych Polaków. Narracją główną spajającą otoczenie MHŻP, gmach oraz wystawę główną jest idylliczny mitPolin, który rozstrzyga o selekcji i sposobie prezentowania informacji. Zawarta w nim opowieść o polskich gospodarzach i żydowskich gościach ustanawia nierównoprawność oraz dominację/podporządkowanie jako zasady ramowe opowieści o relacji większość-mniejszość. Stanowi także rodzaj mentalnego knebla i emocjonalnego szantażu, który udaremnia racjonalną – analityczną i krytyczną – rozmowę w kategoriach historycznego konkretu. Ponadto zaś – w praktyce – jest częścią wzoru kultury, który produkuje – i legitymizuje zarazem – przemoc oraz wykluczenie.Artykuł rekonstruuje reguły polinizacji historii Żydów w Europie Wschodniej (termin autorstwa Konrada Matyjaszka). Do reguł tych należą m.in. eksponowanie polskich miejsc pamięci (lieux de mémoire) kosztem żydowskich miejsc pamięci; prezentowanie figur i cezur obopólnie ważnych przez pryzmat tego, co w nich istotne dla grupy większościowej; brak problematyzacji zjawisk specyficznych (jak np. judaizm, transgraniczność) i ujęcia ich w perspektywie długiego trwania; dekonstektualizacja (np. pominięcie antysemityzmu –chrześcijańskiego i nie tylko – oraz jego znaczenia dla konstrukcji zbiorowej tożsamości grupy większościowej, która z biegiem czasu w coraz znaczniejszym stopniu rozstrzygała o warunkach życia Żydów, aż przesądziła o ich losie).W odniesieniu do wystawy głównej tekst porusza sprawę m.in. cenzury last minute; afirmacji antysemickich fantazmatów (jak Paradisus Iudaeorum czy Esterka); rezygnacji z przewidzianej i przygotowanej części ekspozycji dotyczącej okresu po odzyskaniu przez Polskę niepodległości w 1989 roku; prezentacji wielu wydarzeń i zagadnień w sposób sprzeczny ze stanem badań nie tylko znanym, ale też niejednokrotnie wypracowanym w Polsce (czego szczególnie bulwersującym przykładem jest odstąpienie od realistycznej prezentacji polskiego kontekstu Zagłady i powrót do zdezaktualizowanej kategorii biernego czy też obojętnego polskiego świadka [bystander] Zagłady).Stawką tak spreparowanej opowieści jest wizerunek Polski i reputacja Polaków, a więc dobre samopoczucie nieżydowskiej większości. Ceną zaś – mistyfikacja historii Żydów Europy Wschodniej oraz zniweczenie potencjału zmiany, który ujawnił się w związku z debatą jedwabieńską. Potencjał ten oznaczał szansę rewizji kultury oraz przebudowy stosunków społecznych w duchu równych praw i historii zintegrowanej. Nie licząc okresu 1944/1945 - 1946, była to szansa bezprecedensowa w żydowsko-polskiej i polsko-żydowskiej „wspólnej historii, która dzieli”. 

scholarly journals The Language of Cruelty of the Holocaust on the Example of “The Ringelblum Archive. Annihilation – Day by Day”

2019 ◽  
pp. 113-128
Author(s):  
Izabela Olszewska
Keyword(s):  
Social Life ◽  
Linguistic Analysis ◽  
Warsaw Ghetto ◽  
The Holocaust ◽  
Polish Jews ◽  
Day By Day

The Language of Cruelty of the Holocaust on the Example of The Ringelblum Archive. Annihilation – Day by DayThe Underground Archive of the Warsaw Ghetto is one of the most significant testimonies of the annihilation of Polish Jews to be preserved in social life documents, mainly written reports and photographs. The founder of the Archive, Emanuel Ringelblum, described the purpose of the collected materials as follows: “We wanted the events in every town, the experiences of every Jew – and every Jew during this war is a world unto himself – to be conveyed in the simplest, most faithful manner. Every redundant word, every literary addition or embellishment, stood out, causing a sense of dissonance and distaste. The life of Jews during this war is so tragic that not a single extra word is needed”. The aim of the paper is a linguistic analysis of the drastic language of the Holocaust on the basis of The Ringelblum Archive: Annihilation - Day by Day. Język okrucieństwa Holokaustu na przykładzie Archiwum Ringelbluma. Dzień po dniu ZagładyPodziemne Archiwum Getta Warszawskiego jest jednym z najważniejszych świadectw zagłady polskich Żydów zachowanych w dokumentach życia społecznego, głównie w reportażach i fotografiach. Założyciel Archiwum, Emanuel Ringelblum, następująco opisał cel zebranych materiałów: „Chcieliśmy, aby wydarzenia w każdym mieście, doświadczenia każdego Żyda – a każdy Żyd w czasie tej wojny jest światem dla siebie – były przekazywane w najprostszy, najwierniejszy sposób. Każde zbędne słowo, każdy dodatek literacki czy ozdoba wyróżniały się, powodując poczucie dysonansu i niesmaku. Życie Żydów w czasie tej wojny jest tak tragiczne, że nie potrzeba ani jednego dodatkowego słowa”. Celem artykułu jest analiza lingwistyczna drastycznego języka Holokaustu na podstawie książki Archiwum Ringelbluma. Dzień po dniu Zagłady.

Maimonides and Rabbi Kalonymus Kalman Shapira: Abandoning Reason in the Warsaw Ghetto

2019 ◽  
pp. 87-106
Author(s):  
James A. Diamond
Keyword(s):  
Jewish History ◽  
Divine Providence ◽  
Warsaw Ghetto ◽  
The Holocaust ◽  
The Face

This chapter focuses on theological implications of the Holocaust, which was a time when suffering and loss were of such catastrophic proportions for Jewish history and theology. It talks about the Maimonidean view of evil as a ‘privation’ or an absence of good that is no longer acceptable in the face of a million children systematically gassed and burned. It also points out the acceptance of a theory of divine providence that conditions God's watchful eye on the development of one's intellect that is considered morally problematic and theologically offensive. The chapter concentrates on Kalonymus Kalman Shapira, the Piaseczner Rebbe who heroically persevered as a hasidic master that ministered to his followers during the Holocaust. It recounts how Rabbi Shapira delivered sermons and published posthumously as Holy Fire in the Warsaw ghetto between autumn 1939 and summer 1942.

Creating a Historical Narrative for a Spiritual Nation: Simon Dubnow and the Politics of the Jewish Past

2012 ◽  
Vol 22 (2) ◽  
pp. 98-124 ◽  
Author(s):  
Roni Gechtman
Keyword(s):  
Jewish History ◽  
Second World War ◽  
Historical Narrative ◽  
East European ◽  
Jewish Diaspora ◽  
Political Views ◽  
History Of ◽  
Diaspora Nationalism ◽  
Intellectual Leader ◽  
Second World

Simon Dubnow (1860–1941) was a towering intellectual figure in the history of East European Jewry in the half-century before the Second World War. His influence was manifested mostly in two areas: as the preeminent Jewish historian of his generation and as the main theorist of Jewish diaspora nationalism (Folkism) and intellectual leader of the Folkspartey in Russia (1907-1917). This article examines the relation between the two aspects of Dubnow’s career and legacy. As a historian, Dubnow developed a method for the study of Jewish history he called ‘historism’. Politically, Dubnow was an atypical nationalist, in that he did not demand territorial independence for his people but only the recognition of Jews as a nation with autonomous status within the states where they already lived. I show how Dubnow’s Jewish nationalism and his political views derived, to a large extent, from his historical theory and analysis, and in turn, how his historical interpretations were often informed by his ideological preconceptions. By analyzing and juxtaposing his historical and theoretical works, I argue that the writing of history was for Dubnow a means to achieve his more ambitious goal: to change the future of Jewish society and, by extension, the countries where the Jews lived.

Sign in / Sign up

Export Citation Format

Share Document