Έναυσμα για τη συγγραφή αυτής της διδακτορικής διατριβής αποτέλεσε η εμπειρική παρατήρηση ότι ένας αριθμός εκπροσώπων του ιατρικού επαγγέλματος στην χώρα μας υποπίπτει σε ιατρικά λάθη. Ένας πρώτος ερευνητικός άξονας που προκύπτει είναι πώς συνδέεται ο χώρος παροχής ιατρικών υπηρεσιών και η σχέση γιατρού και ασθενούς μέσα στο γενικότερο κλίμα της οικονομικής κρίσης της τελευταίας δεκαετίας. Ο δεύτερος ερευνητικός άξονας είναι η ιατρική κουλτούρα, κατά πόσο δηλαδή οι άγραφοι κανόνες, οι κυρίαρχες αξίες και τα ήθη που διαπνέουν την άσκηση του ιατρικού επαγγέλματος σχετίζονται με την συχνότητα των ιατρικών λαθών. Η παρούσα εργασία χωρίζεται σε πέντε νοηματικά μέρη και επτά κεφάλαια. Στο πρώτο μέρος (κεφάλαιο πρώτο) γίνεται λόγος για το ιατρικό λάθος γενικά. Γιατί συμβαίνει και τι σημαίνει τόσο για τον ασθενή, όσο και για την κοινωνία και το σύστημα υγειονομικής περίθαλψης εν γένει. Ιατρικό λάθος: Η «έννοια – κλειδί» της ιατρικής ευθύνης είναι το ιατρικό λάθος (Faute Médicale, Medical Malpractice, Behandlungsfehler), το οποίο ορίζεται ως εκείνη η συμπεριφορά του ιατρού που αξιολογείται ως υπολειπόμενη της επιβαλλομένης στο επάγγελμά του και η έλλειψη της επιβαλλομένης κατά την συγκεκριμένη χρονική στιγμή επιμέλειας. Στο δεύτερο μέρος (κεφάλαιο δεύτερο) εξετάζεται η ανάδυση της «Κοινωνιολογίας της Υγείας και της Ασθένειας» ως διακριτού επιστημονικού κλάδου και η θεωρητική προσέγγιση του φαινομένου της «ασθένειας», όπως αυτή έγινε αντιληπτή και αναλύθηκε από τέσσερεις κορυφαίους Κοινωνιολόγους: Émile Durkheim, Max Weber, Talcott Parsons και Karl Marx. Το τρίτο και εκτενέστερο μέρος (κεφάλαια τρίτο, τέταρτο και πέμπτο) παρουσιάζει και εξετάζει λεπτομερώς το ιατρικό λάθος και την ιατρική ευθύνη στα πλαίσια των συστημάτων περίθαλψης της Γαλλίας, της Γερμανίας και της Βρετανίας. Το ιατρικό λάθος σε κάθε χώρα εξετάζεται σχολαστικά υπό το πρίσμα της αστικής ευθύνης, με οδηγό όμως πάντοτε την τελολογική ερμηνεία της νομικής ρύθμισης του νομοθέτη κάθε χώρας. Στο τέταρτο μέρος (κεφάλαιο έκτο) παρουσιάζεται το ιατρικό λάθος και η ιατρική ευθύνη στην Ελλάδα και συγκεκριμένα πώς η ελληνική νομοθεσία αντιμετωπίζει το ιατρικό λάθος. Ποιά είναι η τελεολογική ερμηνεία των νομοθετικών διατάξεων και του νέου Κώδικα Ιατρικής Δεοντολογίας (2005) και αν σε τελική ανάλυση οι νομοθετικές διατάξεις συμβαδίζουν με τις ιδιορρυθμίες της ελληνικής κοινωνικής πραγματικότητας. Τέλος, αν θα έπρεπε να συνοψίσω τα συμπεράσματα της εργασίας μου σε ένα μόνο συμπέρασμα, αυτό θα ήταν η τεράστια σημασία της κοινωνιολογικής έρευνας, που πρέπει να προηγείται πριν από κάθε νομοθετική μεταρρύθμιση και στην περίπτωσή μας θα έπρεπε και να προηγηθεί της θέσπισης του Κ.Ι.Δ. Μια κοινωνιολογική έρευνα εθνικής εμβέλειας με επαρκές αντιπροσωπευτικό δείγμα που θα έχει συντάξει και κατασκευάσει μια ειδική ομάδα κοινωνιολόγων και κοινωνιολόγων του δικαίου, θα είναι ό,τι καλύτερο προκειμένου να προληφθούν οι αθέλητες συνέπειες του νομοθετήματος που πρόκειται να θεσπιστεί και επίσης να αυξηθεί και να ενισχυθεί η κοινωνική αποτελεσματικότητα των διατάξεων. Έτσι η κοινωνιολογία καθίσταται «Πραξεολογία».