Przejawy przemocy w literaturze Selvy Almady
Dzieło Selvy Almady (Entre Ríos, Argentyna, 1973) zgodne jest z dwoma tendencjami charakterystycznymi dla współczesnej literatury latynoamerykańskiej: z odkryciem przestrzeni peryferyjnych w zapomnianych prowincjach w odpowiedzi na procesy deterytorializacji i transnarodowości, z jednej strony; oraz z tworzeniem intymnych mikroświatów, które domagają się konstruowania subiektywnych tożsamości, często sięgających do dzieciństwa, z drugiej. Wokół tych elementów obecnych w opowiadaniach i powieściach Almady zogniskowana jest narracja. W centrum jej analizy znajdują się rożne przejawy przemocy. Przemoc u Almady jest wszechobecna: powracającym tematem jest śmierć, agresja, przemoc wobec kobiet i zbrutalizowany język. I właśnie ta przemoc w jej różnych obliczach, stanowiąca najważniejszą cechę utworów Selvy Almady staje się przedmiotem analizy prezentowanego artykułu.