Review of Friedrich Meinecke, Machiavellism: The Doctrine of Raison d’état and its Place in Modern History (London: Routledge & Kegan Paul, 1957)

Wight praised Meinecke’s Die Idee der Staatsräson, translated as Machiavellism: The Doctrine of Raison d’état and its Place in Modern History, as ‘by any odds the most important and enduring book on international relations published in the 1920s, and perhaps between the wars’. It is, Wight wrote, ‘an essay in the historiography of human thought, a study of how Machiavelli’s principles infiltrated into European statecraft, how thinkers and politicians who most strenuously repudiated him found it necessary to borrow from him, and how the idea of raison d’état developed to guide the greatest statesmen from Richelieu to Bismarck, until it was swamped by the ignorant popular passions of 1918’. Meinecke was preoccupied, Wight observed, with (in Meinecke’s words) ‘that tragic duality which came into historical life through the medium of Machiavellism—that indivisible and fateful combination of poison and curative power which it contained’. Moreover, Wight added, the tension between ‘necessity’ and ‘moral traditions’ has been recognized by some statesmen ‘as the central experience of international politics’. Wight noted that ‘Meinecke, despite his honourable retirement under the Nazis, was infected with the German heresy of idealizing State power and fatalistically abdicating personal responsibility. … Yet it was easier for a Burckhardt or an Acton, in the security of nineteenth-century Switzerland or Britain, to condemn power as evil without qualification.’

Why Is There No International Theory?

In this essay Wight explained why there is no set of classic works regarding relations among states—what Wight terms ‘international theory’— analogous to the rich political theory literature concerning the state. In addition to works on international law, four categories of effort have populated the field: (a) those of ‘irenists’ advocating mechanisms to promote peace; (b) those of Machiavellians examining raison d’état; (c) incidental works by great philosophers and historians; and (d) noteworthy speeches and other writings by statesmen and officials. International theory works have been ‘marked, not only by paucity but also by intellectual and moral poverty’, because of the focus since the sixteenth century on the modern sovereign state, with the states-system neglected. Moreover, while there has been material and organizational progress within states in recent centuries, international relations have remained ‘incompatible with progressivist theory’. People who recoil from analyses implying that progress in international affairs is doubtful sometimes prefer a Kantian ‘argument from desperation’ asserting the feasibility of improvements and ‘perpetual peace’. Wight concluded that ‘historical interpretation’ is for international relations the counterpart of political theory for the state.

National Interest, Raison d’etat vs Politics

Pojęcia: interes narodowy, interes państwowy i racja stanu są obecnie dość często i nadmiernie używane na potrzeby tłumaczenia niepopularnych w społeczeństwie decyzji podejmowanych przez różne gremia polityczne, w imię partykularnych interesów. W artykule podjęto próbę wyjaśnienia przedmiotowych pojęć, wykazania ich wspólnych i różnych znaczeń oraz rozumienia w kontekście zapisów ustawy zasadniczej tj. Konstytucji RP. Wskazano, że we współczesnej rzeczywistości, podstawą planowania i realizacji polityki państwa we wszystkich obszarach jego funkcjonowania (zewnętrznych i wewnętrznych) są: interes narodowy i racja stanu, które powinny być nadrzędnym priorytetem rządzących. Doświadczenia minionych lat wskazują, że nie zawsze tak było i jest. Często interes narodowy i racja stanu są wykorzystywane do utrzymania władzy, eliminacji przeciwników politycznych, w imię realizacji partyjnych, nie zawsze narodowych celów. Zaprezentowane przykłady pojęć: interes narodowy, interes państwowy i racja stanu, pozwalają konstatować, że racja stanu to zasada kierowania się interesem państwa, zasada nadrzędna wobec wszystkich innych zasad i celów. Można więc uogólniając stwierdzić, że racja stanu jest nadrzędna wobec interesu narodowego/państwowego. Tym samym należy uznać, że racja stanu wymaga stawiania interesu narodowego/państwowego ponad interes obywateli, bowiem interes narodowy/państwowy to cele państwa w zasadniczych sektorach zewnętrznej i wewnętrznej działalności władzy czyli planowania i realizacji polityki zewnętrznej i wewnętrznej państwa. Tym samym interes narodowy/państwowy jest niejako elementem racji stanu. Natomiast uprawianie polityki to przywilej przywództwa politycznego, które to przywództwo nie powinno kierować się tylko swoimi partykularnymi, często partyjnymi w naszej rzeczywistości, interesami. Potrzebą współczesnej doby w uprawianiu polityki zgodnej z racją stanu, są nie improwizacja i naginanie rzeczywistości, a racjonalne planowanie wzmacniania pozycji międzynarodowej i potencjału państwa.

Rzeczpospolita Polska a współczesne wyzwania (globalnego) terroryzmu. Przyczynek do zrozumienia relacji terroryzmu, polityki i (edukacji dla) bezpieczeństwa

This article is a combination of reporting and analysis, constituting a relatively innovative approach in the scientific literature. It combines a report on a science-topical conference with the author’s attempt to weigh up and analyse the 16 years (as of 2017 – Z.M.) of the “war on terror” in terms of security (both external and internal) and the Republic of Poland’s raison d’état with particular emphasis on what are termed “contemporary challenges and threats”, dynamically occurring in the so-called “broad security environment” (in the perspective of Central and Eastern Europevs. the EU and NATO) (see: Summary and Conclusions). The author has used his own holistic analytical-synthetic and predictive method in accordance with the analytical paradigm proposed by Col. dr hab. Mirosław Banasik (Ph.D.), professor at UJK (Jan Kochanowski University in Kielce, Poland) (2018 – see especially: p. 13).

El problema del gobierno: una procedencia pastoral de la gubernamentalidad

El artículo profundiza sobre la procedencia pastoral de la gubernamentalidad moderna. Se desarrolla desplazando la "hipótesis griega" como la cuna del arte de gobernar, por la indagación realizada por Foucault en torno a los Padres de la Iglesia, y su relación con las culturas egipcia, asiria, mesopotámica y hebrea en torno al paradigma del Dios-pastor y la indexación de las técnicas y códigos del mundo griego. Se concluye que las técnicas y tecnologías de poder elaboradas por el cristianismo, lejos de desaparecer, se indexan, acoplan y relevan al interior de un nuevo conjunto estratégico. Primero como raison d’État y luego en torno al sujeto-objeto que se denomina población. Por tanto, la tesis de la secularización se ve cuestionada y comprendida en lo que Foucault denomina como tecnologías de gobierno en la modernidad.

Po co nam Chiny? Część 1: Incydentalność relacji polsko-chińskich przed 1949 r.

What do we need China for? Part 1: The incidentality of Sino-Polish relations before 1949 This paper is the first part of a bigger whole titled “What do we need China for.” It is focused on the incidentality of historical Sino-Polish relations before 1949. Although the state of Poland has existed since time of Song dynasty in China, earlier mutual Polish-Chinese relations were incidental and limited to very loosely connected or completely unrelated historical events, e.g. legacies to Great Khan, missionary activities, military and civil service to foreign powers, occasional contacts between revolutionary politicians, the refuge for Poles in Harbin. The second part titled “The superpower of East Asia and new perspectives of Polish raison d’État” will be published soon.

The right to the future and chrono-logics otherwise: Resisting governmentality’s temporal conduct

This paper attends to differing praxes of futurity circulating in Colombia, both in dominant and subaltern forms. It first considers temporality as an apparatus of governmentality, raison d’état, and settler colonial logics of violence deployed in the service of late liberalism, capitalist endeavor, and the so-called “peace dividend.” In contrast, it elaborates two distinct rights claims that counter official state claims on the future: the principle of the right to a distinct vision of the future in Colombia’s black Pacific social movement; and the legal claim of the right of future generations in a historic 2018 lawsuit brought against the government by several youth from diverse regions across the country. These claims pose what I name as a “chrono-logics” otherwise – temporal alterities that refuse the logics of settler colonial temporality and insist on an ecology of relations that pursue the survival and flourishing of diverse lifeworlds and futures. Este artículo se ocupa de diferentes praxis de futuridad que circulan en Colombia, tanto en formas dominantes como subalternas. En primer lugar, toma en consideración la temporalidad como un aparato de la gubernamentalidad, la razón de Estado, y las lógicas de violencia del colonialismo que se despliegan al servicio del liberalismo tardío, el empeño capitalista y el así denominado “dividendo de la paz”. Elaboramos dos reivindicaciones de derechos que contradicen las proclamas estatales oficiales sobre el futuro: el principio del derecho a una visión distinta del futuro en el movimiento social negro pacífico de Colombia; y la pretensión jurídica del derecho de las generaciones venideras en una demanda judicial histórica de 2018 que interpusieron jóvenes de diversas regiones del país contra el gobierno. Estas reivindicaciones plantean lo que denomino una “crono-logía” de otra manera – alteridades temporales que rechazan la lógica de la temporalidad colonialista y que insisten en una ecología de relaciones que persiguen la supervivencia y el florecimiento de diversos mundos y futuros.