Η γλυκοζυλιωμένη αιμοσφαιρίνη και ο αριθμός των ηωσινοφίλων του περιφερικού αίματος ως δείκτες πρόγνωσης και βαρύτητας της παρόξυνσης της χρόνιας αποφρακτικής πνευμονοπάθειας
Εισαγωγή: Κοινός παρονομαστής μεταξύ Χρόνιας Αποφρακτικής Πνευμονοπάθειας και Σαχκαρώδους Διαβήτη ΙΙ είναι η συστηματική φλεγμονή που εξηγεί την αλληλοσυσχέτιση στην ανάπτυξη και εξέλιξη αυτών. Η προοπτική αυτή μελέτη παρατήρησης εξέτασε την προγνωστική αξία της HbA1c και των σχετιζόμενων μεταβλητών (glycemic gap, stress hyperglycemia ratio και modified stress hyperglycemia ratio) στην εισαγωγή για παρόξυνση ΧΑΠ όσον αφορά τη νοσηρότητα και θνητότητα της παρόξυνσης αλλά και της νόσου εντός του επόμενου έτους. Υλικό και Μέθοδοι: Μελετήθηκαν ασθενείς που νοσηλεύτηκαν για παρόξυνση ΧΑΠ σε 4 τεταρτοβάθμια νοσοκομεία της Ελλάδος. Στην εισαγωγή πραγματοποιήθηκε καταγραφή των επιπέδων της HbA1c και υπολογισμός των HbA1c-σχετιζόμενων μεταβλητών. Συσχέτιση αυτών έγινε με τη διάρκεια νοσηλείας, τη χρήση μηχανικού αερισμού και την έκβαση νοσηλείας. Ακολούθησε παρακολούθηση των ασθενών για ένα έτος και καταγράφηκαν νέα επεισόδια παροξύνσεων και θάνατοι. Αποτελέσματα: Μελετήθηκαν 156 ασθενείς ( 74.4% άνδρες, ηλικία [meanSD] 72 7 έτη). Το 23.1% αυτών έπασχαν από ΣΔΙΙ και το 67.9% ελάμβανε αγωγή με ICS. Η διάμεση τιμή HbA1c ήταν 5.9 (IQR: 5.4, 6.5). Η χρήση επεμβατικού μηχανικού αερισμού ήταν σημαντικά υψηλότερη για ασθενείς με χαμηλότερα επίπεδα HbA1c [median : 5.3 (IQR 5.02, 6.3) vs 5.9 (IQR 5.5, 6.5), p=0.038]. Ωστόσο η διάρκεια νοσηλείας, η τιμή του PO2/ FiO2 η θνητότητα της παρόξυνσης και ο αριθμός των παροξύνσεων και η θνητότητα εντός του επόμενου έτους δεν διέφεραν. Δεν διαπιστώθηκε καμία σημαντική διαφορά βάσει των HbA1c σχετιζόμενων μεταβλητών. Συμπέρασμα: Η προγενέστερη και η σύγχρονη της παρόξυνσης γλυκαιμική κατάσταση δεν δύναται να προβλέψει βραχυπρόθεσμα ή μακροπρόθεσμα αποτελέσματα της νόσου για το σύνολο των ασθενών.