A longitudinal study of the antilipolytic effect of insulin in women following bariatric surgery

Insulin resistance of glucose utilization is fully restored following BMI normalization after bariatric surgery. We investigated if this also pertains to insulin-induced effects on fatty acid handling. Forty-three women with obesity (OB) were investigated before and 2 years after Roux-en-Y gastric by-pass when BMI was <30 kg/m2 (PO) and compared with 26 never obese women (NO). The Adipo-IR index was used as measure of insulin antilipolytic sensitivity. Changes (delta) in circulating glycerol and fatty acid levels during hyperinsulinemic euglycemic clamp represented the insulin maximum antilipolytic effect. Overall fatty acid utilization was reflected by delta fatty acids minus 3 × delta glycerol. Adipo-IR was higher in OB than in NO and PO (p < 0.0001), the latter two groups having similar values. Insulin lowered glycerol levels by about 70% in all groups, but delta glycerol was 30% larger in PO than in NO (p = 0.04). Delta adds and adds utilization were similar in all groups. We conclude that women with obesity, whose BMI is normalized after bariatric surgery, have improved maximum in vivo antilipolytic effect of insulin above expected in absolute but not relative terms as regards glycerol changes, while the handling of circulating fatty acids is changed to the normal state.

Long-term postoperative opioid prescription after cholecystectomy or gastric by-pass surgery: a retrospective observational study

Objectives Opioids are commonly prescribed post-surgery. We investigated the proportion of patients who were prescribed any opioids 6–12 months after two common surgeries – laparoscopic cholecystectomy and gastric by-pass (GBP) surgery. A secondary aim was to examine risk factors prior to surgery associated with the prescription of any opioids after surgery. Methods We performed a retrospective observational study on data from medical records from patients who underwent cholecystectomy (n=297) or GBP (n=93) in 2018 in the Region of Västerbotten, Sweden. Data on prescriptions for opioids and other drugs were collected from the patients` medical records. Results There were 109 patients (28%) who were prescribed opioids after discharge from surgery but only 20 patients (5%) who still received opioid prescriptions 6–12 months after surgery. All 20 of these patients had also been prescribed opioids within three months before surgery, most commonly for back and joint pain. Only 1 out of 56 patients who were prescribed opioids preoperatively due to gallbladder pain still received prescriptions for opioids 6–12 months after surgery. Although opioid use in the early postoperative period was more common among patients who underwent cholecystectomy, the patients who underwent GBP were more prone to be “long-term” users of opioids. In the patients who were prescribed opioids within three months prior to surgery, 8 out of 13 patients who underwent GBP and 12 of the 96 patients who underwent cholecystectomy were still prescribed opioids 6–12 months after surgery (OR 11.2; 95% CI 3.1–39.9, p=0,0002). Affective disorders were common among “long-term” users of opioids and prior benzodiazepine and amitriptyline use were significantly associated with “long-term” opioid use. Conclusions The proportion of patients that used opioids 6–12 months after cholecystectomy or GBP was low. Patients with preoperative opioid-use experienced a significantly higher risk of “long-term” opioid use when undergoing GBP compared to cholecystectomy. The indication for being prescribed opioids in the “long-term” were mostly unrelated to surgery. No patient who was naïve to opioids prior surgery was prescribed opioids 6–12 months after surgery. Although opioids are commonly prescribed in the preoperative and in the early postoperative period to patients with gallbladder disease, there is a low risk that these prescriptions will lead to long-term opioid use. The reasons for being prescribed opioids in the long-term are often due to causes not related to surgery.

Διερεύνηση της συσχέτισης ψυχολογικών παραγόντων και χαρακτηριστικών της προσωπικότητας με τον μετεγχειρητικό πόνο σε βαριατρικούς χειρουργικούς ασθενείς

Εισαγωγή: Ο επιπολασμός των παχύσαρκων ατόμων με Δείκτη Μάζας Σώματος: ΔΜΣ ≥ 30 Kg/m², έχει γίνει ένα παγκόσμιο πρόβλημα υγείας που σχετίζεται με την αύξηση του επιπολασμού των συνοδών νοσημάτων. Η χειρουργική θεραπεία είναι η μόνη αποτελεσματική και μακροχρόνια θεραπευτική λύση για τη μείωση του σωματικού βάρους και τη βελτίωση των συνοδών νοσημάτων. Η αναποτελεσματική θεραπεία του μετεγχειρητικού πόνου έχει συσχετιστεί με μετεγχειρητικές επιπλοκές και παρατεταμένη νοσηλεία των χειρουργικών ασθενών, με τους βαριατρικούς ασθενείς να κινδυνεύουν περισσότερο λόγω νοσημάτων από το αναπνευστικό και κυκλοφορικό τους σύστημα. Ο προσδιορισμός των προεγχειρητικών παραγόντων που επιδρούν στον μετεγχειρητικό πόνο των βαριατρικών ασθενών μπορεί να συντελέσει σημαντικά στο σχεδιασμό ενός αποτελεσματικότερου πρωτοκόλλου μετεγχειρητικής αναλγησίας, συμβάλλοντας στην ομαλή μετεγχειρητική πορεία χωρίς επιπλοκές. Σκοπός: Η διερεύνηση της πιθανής σχέσης μεταξύ προεγχειρητικών ψυχολογικών παραγόντων «άγχους» και «κατάθλιψης» και των διαστάσεων της προσωπικότητας παχύσαρκων ασθενών με τον μετεγχειρητικό πόνο πρώτου 24ώρου, έπειτα από βαριατρική χειρουργική επέμβαση. Απώτερος σκοπός της έρευνας είναι τα αποτελέσματα να συντελέσουν στην πιθανή καθιέρωση προεγχειρητικής αξιολόγησης της ψυχικής υγείας και προσωπικότητας των ασθενών και πιθανό επαναπροσδιορισμό του πρωτοκόλλου μετεγχειρητικής αναλγησίας, λαμβάνοντας υπόψιν τις εξατομικευμένες ανάγκες ψυχολογίας και προσωπικότητας των βαριατρικών χειρουργικών ασθενών. Υλικό και μέθοδος: Στη μελέτη έλαβαν μέρος 100 παχύσαρκοι ασθενείς με μέση τιμή Δείκτη Μάζας Σώματος (ΔΜΣ) 47,6 Kg/m², από τους οποίους οι 58 υποβλήθηκαν σε λαπαροσκοπική επιμήκη γαστρεκτομή (Laparoscopic Sleeve Gastrectomy - LSG) και οι 42 σε λαπαροσκοπική γαστρική παράκαμψη μίας αναστόμωσης (Laparoscopic One-Anastomosis Gastric By Pass - LOAGB) με προκαθορισμένο πρωτόκολλο διεγχειρητικής και μετεγχειρητικής αναλγησίας. Η προεγχειρητική εκτίμηση της ψυχικής υγείας των ασθενών (άγχους, κατάθλιψης) πραγματοποιήθηκε με τη «Νοσοκομειακή Κλίμακα Άγχους και Κατάθλιψης» (Hospital Anxiety and Depression Scale – HADS) και της προσωπικότητας (ψυχωτισμός, νευρωτισμός, εξωστρέφεια, ψεύδος) με το ερωτηματολόγιο «Προσωπικότητας Ενηλίκων EYSENCK». Ο μετεγχειρητικός πόνος καταγράφηκε σε «ποσοτική» και «ποιοτική» διάσταση με το ερωτηματολόγιο Mc Gill Pain Questionnaire (SF-MPQ), το οποίο για την καταγραφή της ποσοτικής διάστασης του πόνου περιλαμβάνει την αριθμητική κλίμακα έντασης πόνου (Numerical Rating Scale - NRS) και την κλίμακα παρούσας έντασης πόνου (Present Pain Index – PPI) και για την καταγραφή της ποιοτικής διάστασης του πόνου περιλαμβάνει την κλίμακα αισθητηριακής (SENSORY) και συναισθηματικής (AFFECTIVE) διάστασης, καθώς και την κλίμακα συνολικής βαθμολογίας αισθητηριακής και συναισθηματικής διάστασης (SFMPQ-TOTAL). Οι καταγραφές πραγματοποιήθηκαν την 1η, 4η, 8η, 12η, 24η μετεγχειρητική ώρα (POP≠0) και για την ανάλυση των δεδομένων χρησιμοποιήθηκε το στατιστικό πρόγραμμα SPSS 25.0. Αποτελέσματα: Στην κλίμακα NRS κατά την 1η ώρα, το άγχος συσχετίστηκε στατιστικά σημαντικά θετικά με τον πόνο (b = 0.13, p < .05), ενώ η κλίμακα ψεύδους αρνητικά (b= -0.13, p <.05), την 4η ώρα η κατάθλιψη συσχετίστηκε στατιστικά σημαντικά θετικά με τον πόνο (b = 0.19, p < .05), την 8η ώρα η κατάθλιψη συσχετίστηκε στατιστικά σημαντικά θετικά με τον πόνο (b = 0.19, p < .05) και κατά την 24η ώρα, ο ψυχωτισμός συσχετίστηκε στατιστικά σημαντικά αρνητικά με τον πόνο (b = -0.18, p < .05). Ως προς την κλίμακα PPI, κατά την 1η ώρα, η κλίμακα ψεύδους συσχετίστηκε στατιστικά σημαντικά αρνητικά με τον πόνο (b = -0.10, p <.01), κατά την 4η ώρα η κατάθλιψη συσχετίστηκε στατιστικά σημαντικά θετικά με τον πόνο (b = 0.11, p < .001), ενώ η κλίμακα ψεύδους αρνητικά (b = -0.07, p < .05) και την 8η ώρα η κατάθλιψη συσχετίστηκε στατιστικά σημαντικά θετικά με τον πόνο (b = 0.07, p < .01). Σε ό,τι αφορά την κλίμακα SFMPQ- TOTAL, κατά την 1η ώρα, η κατάθλιψη συσχετίστηκε στατιστικά σημαντικά θετικά με τον πόνο (b = 0.83, p < .01), ενώ η κλίμακα ψεύδους αρνητικά (b = -0.71, p <.01), κατά την 4η ώρα η κατάθλιψη συσχετίστηκε στατιστικά σημαντικά θετικά με τον πόνο (b = 0.85, p < .001), ενώ η κλίμακα ψεύδους αρνητικά (b = -0.50, p <.01), κατά την 8η ώρα η κατάθλιψη συσχετίστηκε στατιστικά σημαντικά θετικά με τον πόνο (b = 0.84, p < .01), ενώ η κλίμακα ψεύδους αρνητικά (b = -0.62, p <.01) και κατά την 12η ώρα η κλίμακα ψεύδους συσχετίστηκε στατιστικά σημαντικά αρνητικά με τον πόνο (b = -0.30, p <.05). Συμπεράσματα: Τα αυξημένα επίπεδα προεγχειρητικού άγχους και κατάθλιψης των ασθενών αυξάνουν τις βαθμολογίες πόνου μετεγχειρητικά. Πιο συγκεκριμένα, το αυξημένο άγχος μεγαλώνει τη βαθμολογία πόνου σε ένταση (1ης ώρας) και η αυξημένη κατάθλιψη επίσης μεγαλώνει τη βαθμολογία πόνου σε ένταση αλλά και σε αισθητηριακό/συναισθηματικό επίπεδο (1ης, 4ης, 8ης ώρας) μετά την χειρουργική επέμβαση. Αντιθέτως, η επίδραση του ψυχωτισμού και του ψεύδους στον μετεγχειρητικό πόνο είναι διαφορετική, με τα αυξημένα επίπεδα του ψυχωτισμού και ψεύδους να επιδρούν στην μείωση των βαθμολογιών πόνου. Πιο συγκεκριμένα, όσο αυξάνεται ο ψυχωτισμός, μειώνεται ο πόνος στην ποσοτική διάσταση πόνου 24ης ώρας και όσο αυξάνεται το ψεύδος μειώνεται ο πόνος στην ποσοτική (1ης ώρας) και ποιοτική (1ης, 4ης, 8ης, 12ης ώρας) διάσταση του πόνου. Τα αποτελέσματα της έρευνας για την επίδραση του προεγχειρητικού άγχους και κατάθλιψης στον μετεγχειρητικό πόνο συμφωνούν με προηγούμενες μελέτες και επεκτείνουν τη γνώση στην ποιοτική ανάλυση του πόνου βαριατρικών ασθενών, αλλά είναι αναγκαία η διεξαγωγή ερευνών σχετικά με την επίδραση παραγόντων προσωπικότητας όπως ψυχωτισμού και ψεύδους για την σύγκριση των αποτελεσμάτων της έρευνας. Ο προσδιορισμός της ψυχικής υγείας και προσωπικότητας πριν τη χειρουργική θεραπεία συμβάλλει στην εξατομικευμένη, άρα και πιο αποτελεσματική θεραπεία πόνου, έπειτα από βαριατρική επέμβαση.

Acquired copper deficiency myeloneuropathy with resolution Only after reversion of Roux-en-Y gastrojejunostomy: a case report

Introduction: The performance of bariatric surgeries has increased in recente years. Secondary mal- absorptive syndrome is an important cause of acquired copper deficiency, especially after Roux-em-Y gastric by-pass. The clinical manifestation of this deficiency disorder can occur years or decades after the surgery. Objective: To describe the course, clinical manifestations, therapeutic approaches and to raise concern about acquired copper deficiency in patients who underwent bariatric surgery. Methods: A case report seen in the neuromuscular service of the federal university of São Paulo.SP. Results: The patient underwent Roux-en-Y gastrojejunostomy in 2010, 6 years before the initial manifestations of paresthesia on the lower limbs and anemia. The symptons progressed to imbalance and falls. Magnetic resonance image depicted T2 hyperintense signal in the posterior column from C4- T4. A Vitamin B12 deficiency was considered to be the cause but intramuscular therapy was ineffective. The neurological condition deteriorated and the patient was unable to walk without a walker. A severe copper deficiency was diagnosed but oral and intravenous replacement did not improve the clinical picture. Only after reversion of the Roux-em-Y gastric by-pass that the patient improved. Conclusion: Obesity is growing health problem and the incidence of bariatric surgery is increasing. Acquire copper deficiency should always be on mind when facing a patient with myeloneuropathy that underwent these group of surgeries. Rapidly installed therapeutic approach can prevent neurological sequelae.