Η παρούσα μελέτη εξετάζει τον βαθμό και τους τρόπους επιβίωσης του νατουραλιστικού ρεύματος στην ελληνική μεταπολεμική πεζογραφία και συγκεκριμένα στους μείζονες εκπροσώπους της πρώτης μεταπολεμικής γενιάς Νίκο Κάσδαγλη, Αλέξανδρο Κοτζιά, Σπύρο Πλασκοβίτη και Αντρέα Φραγκιά. Οι συγγραφείς αυτοί, πρωτεργάτες μιας συγκεκριμένης μεταπολεμικής αισθητικής, θα εξεταστούν ως δείκτες ενός γενικότερου διαλόγου που ανέπτυξε η εν λόγω γενιά τόσο με τη ρεαλιστική, όσο και με τη νατουραλιστική αφηγηματική παράδοση της γενιάς του 1880 και των γαλλικών και αμερικανικών προτύπων, τις οποίες αφομοίωσαν δημιουργικά και τις εκμοντέρνισαν. Η διατριβή προβαίνει σε μία ενδελεχή ανάλυση των μορφολογικών επιλογών και θεματικών πυρήνων επιλεγμένων έργων των παραπάνω πεζογράφων, αναδεικνύοντας την αλληλεπίδραση μορφής-περιεχομένου. Επιπρόσθετα, η συγκεκριμένη μελέτη φανερώνει και αναλύει τις οφειλές της αισθητικής των Ελλήνων μεταπολεμικών στη νατουραλιστική παράδοση μέσα από την άμεση σύγκριση ελληνικών και γαλλικών προτύπων, εστιάζοντας σε έργα της γαλλικής σχολής που η κριτική τα εντάσσει στο νατουραλιστικό πρότυπο, όπως επιλεγμένα έργα των Honoré de Balzac, Gustav Flaubert, Émile Zola and Guy de Maupassant. Η προσέγγιση επιτυγχάνεται μέσω της αξιοποίησης των πιο σύγχρονων αναλύσεων για τον νατουραλισμό που αντιμετωπίζουν τη νατουραλιστική ποιητική ως ένα πολυδύναμο τρόπο γραφής, αποτέλεσμα συγκεκριμένων λογοτεχνικών συμβάσεων, ρητορικών τεχνασμάτων και καθορισμένων θεωρητικών αρχών που η κειμενική κατασκευή ενσωματώνει. Aποπειράται, επίσης, μία συνολική αποσαφήνιση της νατουραλιστικής γραφής σε άμεση σχέση με τα ιστορικοκοινωνικά και πολιτισμικά στοιχεία που την επηρέασαν, τόσο στη γαλλική όσο και στην ελληνική εκδοχή της, προχωρώντας σε μία συγκριτική συσχέτιση συγκλίσεων και αποκλίσεων, ώστε να τονιστεί το πέρασμα από τον κλασικό νατουραλισμό στην εκμοντερνισμένη εκδοχή του.