scholarly journals The immunoreactivity of satellite glia of the spinal ganglia of rats treated with monosodium glutamate

2016 ◽  
Vol 85 (4) ◽  
pp. 337-341
Author(s):  
Aleksandra Ewa Krawczyk ◽  
Jadwiga Jaworska-Adamu
Keyword(s):  
Glial Fibrillary Acidic Protein ◽  
Monosodium Glutamate ◽  
Protein S ◽  
Acidic Protein ◽  
Male Rats ◽  
Spinal Ganglia ◽  
Ki 67 ◽  
Group 2 ◽  
Satellite Glia ◽  
Number Of Cells

Satellite glia of the peripheral nervous system ganglia provide metabolic protection to the neurons. The aim of this study was to determine the effects of monosodium glutamate administered parenterally to rats on the expression of glial fibrillary acidic protein, S-100β protein and Ki-67 antigen in the satellite glial cells. Adult, 60-day-old male rats received monosodium glutamate at two doses of 2 g/kg b.w. (group 1) and 4 g/kg b.w. (group 2) subcutaneously for 3 consecutive days. Animals in the control group (group C) were treated with corresponding doses of 0.9% sodium chloride. Immediately after euthanasia, spinal ganglia of the lumbar region were dissected. Immunohistochemical peroxidase anti-peroxidase reactions were performed on the sections containing the examined material using antibodies against glial fibrillary acidic protein, S-100β and Ki-67. Next, morphological and morphometric analyses of immunopositive and immunonegative glia were conducted. The data were presented as the mean number of cells with standard deviation. Significant differences were analysed using ANOVA (P < 0.05). In all 63-day-old rats, immunopositivity for the examined proteins glia was observed. Increased number of cells expressing glial fibrillary acidic protein was demonstrated in group 2, whereas the number of S-100β-positive glia grew in the groups with the increasing doses of monosodium glutamate. The results indicate the early stage reactivity of glia in response to increased levels of glutamate in the extracellular space. These changes may be of a neuroprotective nature under the conditions of excitotoxicity induced by the action of this excitatory neurotransmitter.

scholarly journals Influence of the age of rats treated with the sodium salt of glutamate acid on the reactivity of astroglia of the infundibular nucleus

2017 ◽  
Vol 73 (4) ◽  
pp. 234-238
Author(s):  
Aleksandra Ewa Krawczyk ◽  
Jadwiga Jaworska-Adamu
Keyword(s):  
Nervous System ◽  
Glial Fibrillary Acidic Protein ◽  
Sodium Salt ◽  
Monosodium Glutamate ◽  
Adult Rats ◽  
Ki 67 ◽  
Specific Antibodies ◽  
Old Rats ◽  
The Impact ◽  
Number Of Cells

The aim of the study was the immunohistochemical evaluation of the impact of the age of animals treated with the sodium salt of glutamic acid on the behaviour of astrocytes of the infundibular nucleus (IN). Immunohistochemical peroxidase-antiperoxidase reactions were conducted on brain sections of 10-day-old (I) and 63-day-old (II) rats treated s.c with monosodium glutamate (MSG) in a dose of 4g/kg b.w. for three consecutive days. The staining was performed using specific antibodies against glial fibrillary acidic protein (GFAP), S-100β protein and Ki-67 antigen. Cells immunopositive for the proteins under investigation were assessed morphologically and morphometrically in an Olympus BX51 light microscope with the Cell ^ D program. Statistically significant differences were tested using ANOVA and the non-parametric Kruskal-Wallis test. In the infundibular nucleus of 10-day-old rats treated with MSG, there was an increase in the number of GFAP, S-100β and Ki-67 immunopositive astrocytes without any changes in their morphology, which was typical of immature glia. In adult rats treated with MSG, a decrease in the number of cells expressing GFAP and S-100β was found. Most astrocytes had thick and weakly branched processes, in contrast to those observed in control animals. The results of our study showed a diverse behaviour of astroglia of IN in young and adult rats treated with MSG. In 10-day-old rats, hyperplasia of glia occurred, whereas in 63-day-old individuals there was a loss and hypertrophy of astrocytes, which may indicate a late stage of their reactivity. This information may contribute to targeting the therapy of diseases of the nervous system induced by the excitotoxic effects of glutamate.

Neonatal and Juvenile Ocular Development in Göttingen Minipigs and Domestic Pigs: A Histomorphological and Immunohistochemical Study

2020 ◽  
Vol 57 (6) ◽  
pp. 889-914 ◽  
Author(s):  
Vanessa Vrolyk ◽  
Marie-Josée Desmarais ◽  
Daniel Lambert ◽  
Julius Haruna ◽  
Marie-Odile Benoit-Biancamano
Keyword(s):  
Animal Models ◽  
Glial Fibrillary Acidic Protein ◽  
Caspase 3 ◽  
Cellular Proliferation ◽  
Acidic Protein ◽  
Ki 67 ◽  
Domestic Pigs ◽  
Pig Breeds ◽  
Area Centralis ◽  
Hyaloid Vasculature

Pigs are considered one of the relevant animal models for ocular research as they share several histological and anatomical similarities with the human eye. With the increasing interest in juvenile animal models, this study aimed to describe the postnatal development of ocular structures in 16 Göttingen minipigs and 25 F2 domestic pigs, between birth and 6 months of age, using histopathology and immunohistochemistry against Ki-67, caspase-3, calbindin, glial fibrillary acidic protein, rhodopsin, and synaptophysin. All ocular structures in both pig breeds were incompletely developed at birth and for variable periods postnatally. Noteworthy histological features of immaturity included vascularization in the corneal stroma in neonatal Göttingen minipigs, increased cellularity in different substructures, remnants of the hyaloid vasculature, short and poorly ramified ciliary body processes, and a poorly developed cone inner segment. Increased cellular proliferation, highlighted by abundant Ki-67 immunolabeling, was observed in almost all developing structures of the pig eye for variable periods postnatally. Apoptosis, highlighted with caspase-3 immunolabeling, was observed in the retinal inner nuclear layer at birth and in the regressing hyaloid vasculature remnants. Immunohistochemistry against rhodopsin, synaptophysin, and calbindin demonstrated the short size of the developing photoreceptors and the immature cone inner segment morphology. Calbindin labeling revealed significant differences in the amount of positively labeled cone nuclei between the retinal area centralis and the non–area centralis regions. The elongation of Müller cell processes in the developing retina was shown with glial fibrillary acidic protein. In both pig breeds, the eyes reached histomorphological and immunohistochemical maturity at 6 months of age.

scholarly journals Hypothalamic Inflammation Without Astrogliosis in Response to High Sucrose Intake Is Modulated by Neonatal Nutrition in Male Rats

Endocrinology ◽  
2013 ◽  
Vol 154 (7) ◽  
pp. 2318-2330 ◽  
Author(s):  
Esther Fuente-Martín ◽  
Cristina García-Cáceres ◽  
Francisca Díaz ◽  
Pilar Argente-Arizón ◽  
Miram Granado ◽  
...  
Keyword(s):  
Weight Gain ◽  
Glial Fibrillary Acidic Protein ◽  
Sucrose Solution ◽  
Acidic Protein ◽  
Male Rats ◽  
Mrna Levels ◽  
Vimentin Expression ◽  
Activation Markers ◽  
Hypothalamic Inflammation ◽  
Inflammatory Processes

Abstract Hypothalamic inflammation and gliosis are proposed to participate in the pathogenesis of high-fat diet-induced obesity. Because other factors and nutrients also induce weight gain and adiposity, we analyzed the inflammatory and glial responses to a sucrose (S)-enriched diet. Neonatal overnutrition (NON) exacerbates weight gain in response to metabolic challenges; thus, we compared the inflammatory response of male Wistar rats with NON (4 pups/litter) and controls (12 pups/litter) to increased S intake. At weaning rats received water or a 33% sucrose solution and normal chow ad libitum for 2 months. Sucrose increased serum IL-1β and -6 and hypothalamic IL-6 mRNA levels in NON and TNFα mRNA levels in control and NON rats, whereas NON alone had no effect. The astrocyte marker glial fibrillary acidic protein was increased by NON but decreased by S. This was associated with hypothalamic nuclei specific changes in glial fibrillary acidic protein-positive cell number and morphology. Sucrose increased the number of microglia and phosphorylation of inhibitor of -κB and c-Jun N-terminal kinase in control but not NON rats, with no effect on microglia activation markers. Proteins highly expressed in astrocytes (glutamate, glucose, and lactate transporters) were increased by NON but not S, with no increase in vimentin expression in astrocytes, further suggesting that S-induced adiposity is not associated with hypothalamic astrogliosis. Hence, activation of hypothalamic inflammatory processes and gliosis depend not only on weight gain but also on the diet inducing this weight gain and the early nutritional status. These diverse inflammatory processes could indicate a differential disposition to obesity-induced pathologies.

scholarly journals Συμβολή στην κλινική εκτίμηση αντιμετώπιση και παθολογοανατομική μελέτη των κακοήθων όγκων των σιελογόνων αδένων

2013 ◽  
Author(s):  
Γεώργιος Μοιρέας
Keyword(s):  
Glial Fibrillary Acidic Protein ◽  
Acidic Protein ◽  
Ki 67

Ο καρκίνος των σιελογόνων αδένων είναι σχετικά σπάνιος, με περίπου ένα νέο περιστατικό ανά 100.000 πληθυσμού ανά έτος, αποτελώντας το 3-6% του καρκίνου κεφαλής και τραχήλου. Επιπρόσθετα, χαρακτηρίζεται από μεγάλη ιστοπαθολογική ετερογένεια, με 23 διαφορετικούς τύπους σύμφωνα με την τρέχουσα κατάταξη. Τα δύο αυτά χαρακτηριστικά καθιστούν δυσχερέστερη σε σχέση με άλλους συχνότερους τύπους καρκίνου τη συγκέντρωση και επεξεργασία πληροφοριών απαραίτητων για την ανάπτυξη κατευθυντήριων θεραπευτικών οδηγιών καθώς και για την πρόγνωση της νόσου. Στην περίπτωση Τ1 και Τ2 όγκων με κλινικά Ν0 τράχηλο, ακόμα και αν υπάρχουν αποδείξεις ότι η εξαίρεση του όγκου είναι πλήρης, οι κατευθυντήριες οδηγίες επικαλούνται την ύπαρξη προγνωστικών παραγόντων για τη λήψη της απόφασης ακτινοβόλησης του όγκου ή όχι. Άλλη περίπτωση στην οποία οι κατευθυντήριες οδηγίες αφήνουν περιθώρια ελιγμών, είναι το κατά πόσο θα ακτινοβοληθούν οι Τ1 και Τ2 όγκοι χαμηλής διαφοροποίησης, με αποδεδειγμένη διασπορά. Καθίσταται λοιπόν προφανής η αναγκαιότητα αναγνώρισης και ταυτοποίησης προγνωστικών δεικτών για τον καρκίνο των σιελογόνων, πλην των γνωστών όπως το στάδιο, ο ιστολογικός τύπος και ο βαθμός διαφοροποίησης. Ο ρόλος της ανοσοϊστοχημείας έχει καταλυτική επίδραση τα τελευταία χρόνια στο θεραπευτικό χειρισμό του ασθενούς με καρκίνο. Η δυνατότητα ανίχνευσης της έκφρασης συγκεκριμένων αντιγόνων στα κύτταρα ποικίλων νεοπλασμάτων, επέτρεψε την ανάπτυξη μονοκλωνικών αντισωμάτων, που κατέστησαν εφικτή τη στόχευση εναντίον συγκεκριμένων αντιγόνων και τη διάνοιξη νέων οριζόντων στην αντιμετώπιση του καρκίνου. Στα πλαίσια αυτά, σειρά μελετών έχει ασχοληθεί με την ανίχνευση ανοσοϊστοχημικών παραγόντων στον καρκίνο των σιελογόνων και την πιθανό ρόλο τους στη διαδικασία της ογκογένεσης και την πρόγνωση της νόσου. Σκοπός της παρούσας μελέτης ήταν η διερεύνηση του ρόλου τεσσάρων παραγόντων: της φωσφοπρωτεΐνης p53, του κυτταρικού δείκτη πολλαπλασιασμού Κi-67, της διαμεμβρανικής πρωτεΐνης E-Cadherine και της GFAP (Glial fibrillary acidic protein- όξινης ινιδιακής πρωτεΐνης της γλοίας). Για τους παράγοντες αυτούς η προϋπάρχουσα βιβλιογραφία τους συνέδεε με τη διαδικασία της καρκινογένεσης και με άλλους τύπους καρκίνου, αλλά υπάρχει ανεπάρκεια βιβλιογραφικών δεδομένων σχετικά με τον πιθανό τους ρόλο στον καρκίνο των σιελογόνων αδένων. Για το σκοπό αυτό συλλέχθηκαν στοιχεία από 33 ασθενείς με καρκίνο των σιελογόνων αδένων, 15 άνδρες και 18 γυναίκες. Στους ασθενείς αυτούς ανιχνεύτηκε η ύπαρξη των τεσσάρων παραγόντων και κατεγράφησαν επιδημιολογικά και κλινικά στοιχεία (στάδιο, ιστολογικός τύπος, διήθηση τραχηλικών λεμφαδένων, θεραπεία). Οι ασθενείς τέθηκαν σε παρακολούθηση για διάστημα που κυμάνθηκε από ένα έως οκτώ έτη, με μέσο όρο τα 3,32 έτη. Από την ομάδα αυτή των ασθενών, το 27,3% εμφάνισε υποτροπή κατά τη διάρκεια της παρακολούθησης και το 18,2% κατέληξε εξ’ αιτίας της νόσου. Τα ποσοστά ανίχνευσης για το Ki-67 ήταν 36,3%, για το p53 ήταν 33%, για την E-Cadherine 72% και για τη GFAP 50%. Η στατιστική επεξεργασία των δεδομένων με χρήση τόσο δοκιμασιών συσχέτισης όσο και καμπυλών επιβίωσης ανέδειξε στατιστικά σημαντική συσχέτιση της έκφρασης της Ki-67 και της p53 με την πιθανότητα υποτροπής αλλά και με τη σχετιζόμενη με τη νόσο επιβίωση. Για 122 τα άλλα δύο μόρια δεν αποδείχθηκε τέτοιου τύπου συσχέτιση, αντίθετα η E-Cadherine φέρεται να σχετίζεται με αυξημένη πιθανότητα επιβίωσης. Συμπερασματικά, η παρούσα μελέτη ανέδειξε στατιστικά σημαντική συσχέτιση των μορίων Ki-67 και p53 με την αύξηση της πιθανότητας υποτροπής και τη μείωση της σχετιζόμενης με τη νόσο επιβίωσης, ενώ επιβεβαίωσε την υπόθεση ότι η έκφραση της E-Cadherine αποτελεί θετικό προγνωστικό παράγοντα.

Sign in / Sign up

Export Citation Format

Share Document