Prvi dokaz rikecije Anaplasma ovis u oboljelog ovna

Krajem svibnja 2015. godine u Laboratorij za parazitologiju, Hrvatskog veterinarskog instituta, Zagreb, Hrvatska dostavljena je krv ovna iz okolice Benkovca sa sumnjom na piroplazmozu. Ovan je uz potpornu terapiju vitaminima AD3E i B-kompleka liječen imidokarbom (Imizol 0,5 mL s/c) i oksitetraciklinom (Geomicin retard 5 mL i/m) te je za pet dana prestao pokazivati kliničke znakove bolesti. U razmazu krvi pronađena su periferno smještena intraeritrocitarna tjelešca, a sekvenciranjem odsječka 16S rRNK i MSP4 gena dokazali smo vrstu Anaplasma ovis, dok DNK drugih uzročnika nije bila prisutna. Ovim istraživanjem smo po prvi puta dokazali vrstu A. ovis u Hrvatskoj, ali i u Jugoistočnoj Europi. Od danas priznatih osam vrsta anaplazmi, anaplazmozu malih preživača uzrokuju tri vrste A. phagocytophilum, A. capra i A. ovis od kojih je A. phagocytophilum dokazana u Hrvatskoj. Prema navodima veterinara Veterinarske ambulante Benkovac opisani klinički znaci bolesti su česti u ovaca i ovnova dopremljenih s drugih područja Hrvatska i nikada nisu uočeni u životinja mlađih od pet mjeseci. Treba naglasiti da osim Imizolom veterinari na području Benkovca oboljele ovce uvijek liječe i tetraciklinima što predstavlja i lijek izbora, a oboljele životinje uspješno izliječe ukoliko lijekove apliciraju unutar pet dana od pojave kliničkih znakova bolesti. Vektor je krpelj Rhipicephalus bursa prisutan diljem Republike Hrvatske ujedno pronađen i na oboljelom ovnu. Stoga treba očekivati da je uzročnik prisutan i u drugim dijelovima Hrvatske.

Ticks and Tick-Borne Pathogens Abound in the Cattle Population of the Rabat-Sale Kenitra Region, Morocco

Tick-borne pathogens cause the majority of diseases in the cattle population in Morocco. In this study, ticks were collected from cattle in the Rabat-Sale-Kenitra region of Morocco and identified morphologically, while tick-borne pathogens were detected in cattle blood samples via polymerase chain reaction assay and sequencing. A total of 3394 adult ixodid ticks were collected from cattle and identified as eight different tick species representing two genera, Hyalomma and Rhipicephalus. The collected ticks consisted of Hyalomma marginatum, Hyalomma anatolicum excavatum, Rhipicephalus sanguineus sensu lato, Rhipicephalus bursa, Hyalomma detritum, Hyalomma lusitanicum, Hyalomma dromedarii, and Hyalomma impeltatum. The overall prevalence of tick-borne pathogens in blood samples was 63.8%, with 29.3% positive for Babesia/Theileria spp., 51.2% for Anaplasma/Ehrlichia spp., and none of the samples positive for Rickettsia spp. Sequencing results revealed the presence of Theileria annulata, Babesia bovis, Anaplasma marginale, Theileria buffeli, Theileria orientalis, Babesia occultans, Anaplasma phagocytophilum, Anaplasma capra, Anaplasma platys, Anaplasma bovis, Ehrlichia minasensis, and one isolate of an unknown bovine Anaplasma sp. Crossbreeds, females, older age, and high tick infestation were the most important risk factors for the abundance of tick-borne pathogens, which occurred most frequently in Jorf El Melha, Sidi Yahya Zaer, Ait Ichou, and Arbaoua locations.

Biodiversity Indices and Medically Importance of Ticks in North Khorasan Province, Northeast of Iran

Background: Ticks are considered as the main vectors for the transmission of various pathogens such as relapsing fever and CCHF to humans. This study was investigated the biodiversity indices and medically importance of ticks in North Khorasan Province, Northeast of Iran during 2015–2019. Methods: Specimens were captured from infested ruminants including cows, sheep, and goats. Additionally, tick col­lections also were performed on non-domesticated creatures such as turtles, rodents, and hedgehogs. Specimens were identified using valid identification keys. Species diversity, species richness and evenness indices have been calculated to estimate species biodiversity of ticks. Results: A total of 1478 adult ticks were collected. The specimens were from two families: Ixodidae (90.05%) and Ar­gasidae (9.95%), 6 genera and 17 species including: Rhipicephalus sanguineus (55.9%), Rhipicephalus bursa (13.4%), Hyalomma marginatum (9.5%), Hyalomma anatolicum (9.5%), Hyalomma asiaticum (0.2%), Hyalomma aegyptium (0.5%), Hyalomma scupense (1.3%), Hyalomma sp (1.2%), Haemaphysalis sulcata (0.7%), Haemaphysalis erinacea (0.1%), Haemaphysalis inermis (0.1%), Haemaphysalis punctata (0.2%), Haemaphysalis concinna (0.1% Boophilus annulatus (1.2), and Dermacentor marginatus (6.1%) among hard ticks as well as Argas persicus (91.8%) and Argas reflexus (8.2%) amongst soft ticks. Rhipicephalus sanguineus, Rh. Bursa, Hy. marginatum and Hy. anatolicum were known as the most frequent species of hard ticks. Tick’s species richness, Shannon diversity index and Simpson index in this area were S= 17, H’= 1.69, D= 0.294 respectively. Conclusion: Based on tick distribution veterinary authority, public health organizations and other officials should act for implementation of disease prevention.

The presence of Ehrlichia canis in Rhipicephalus bursa ticks collected from ungulates in continental Eastern Europe

Introduction Rhipicephalus bursa is a common tick parasite of small-to-medium size ungulates, principally in warm, temperate, and subtropical areas. Although common in livestock and showing a wide geographic distribution, its epidemiological role in tick-borne bacterial disease is barely known. This study addressed the knowledge gap and aimed to screen for the presence of Anaplasmataceae and spotted fever group (SFG) Rickettsia species in R. bursa ticks collected from domestic animals in Romania, Eastern Europe. Material and Methods A total of 64 pools of R. bursa ticks collected from small ungulates were tested by PCR for Anaplasmataceae DNA presence using group-specific primers. Specific testing was performed for Anaplasma marginale/A. centrale/A. ovis, A. platys, A. phagocytophilum, Ehrlichia canis, and SFG Rickettsia. The positive samples were purified and sequenced, and sequences analysis was used to identify the species and to confirm the PCR results. Results The only pathogen identified in this study was E. canis. The obtained sequences confirmed the PCR results. The presence of E. canis in R. bursa in Romania and in ticks from sheep was shown for the first time in this study. Conclusion Based on these findings, it may be presumed that the E. canis DNA originated from ticks; however, the vectorial role of R. bursa (and other arthropod species) in the transmission of E. canis should be proved experimentally.

Prevalence and intensity of Ixodidae in cattle, goats and sheep brought to the municipal slaughterhouse of Tadjenanet, in Mila, north-eastern Algeria

A four-month survey was carried out to study the prevalence, intensity and ecological indices of Ixodidae on cattle, goats and sheep brought to the slaughterhouse in the municipality of Tadjenanet, in north-eastern Algeria. Of the 447 animals examined, 67 (14.96%) were infested by one or more ticks. A total of 262 ticks were collected and ten species grouped under two genera were inventoried: Rhipicephalus spp. (79.77%) and Hyalomma spp. (20.23%). The tick spicies collected included Hyalomma anatolicum, Hyalomma excavatum, Hyalomma impeltatum, Hyalomma lusitanicum, Hyalomma marginatum, Hyalomma scupence, Rhipicephalus (Boophilus) annulatus Rhipicephalus bursa, Rhipicephalus turanicus and Rhipicephalus sanguineus. This is the first time that Hyalomma impeltatum have been reported in Mila region. The most abundant species was Rhipicephalus bursa (41.22%). The presence of Hyalomma impeltatum in the study area was an interesting finding. The present study provides basic data on the status of the parasite in the province of Mila.

Διασπορά των σκληρών κροτώνων (Ixodidae) στην Ελλάδα και ο ρόλος αυτών στην επιδημιολογία του αιμορραγικού πυρετού Κριμαίας-Κονγκό

Ο αιμορραγικός πυρετός Κριμαίας-Κογκό (Crimean - Congo Hemorrhagic Fever– CCHF), είναι σοβαρή οξεία εμπύρετη νόσος που συνοδεύεται συχνά από αιμορραγικές εκδηλώσεις και παρουσιάζει θνητότητα που κυμαίνεται από 5%-30%. Αιτιολογικός παράγοντας της νόσου είναι ο ιός του αιμορραγικού πυρετού Κριμαίας-Κογκό (CCHFV, genus Orthonairovirus, family Nairoaviridae). Η μετάδοση της νόσου στον άνθρωπο γίνεται με νύγμα κροτώνων, κυρίως του γένους Hyalomma, ή μετά από άμεση επαφή των βλεννογόνων ή του δέρματος με αίμα, εκκρίματα ή ιστούς μολυσμένων ζώων ή ανθρώπων. Η γεωγραφική διασπορά του CCHFV είναι η πιο εκτεταμένη από τους ιούς που μεταδίδονται με κρότωνες, καθ΄ όσον η παρουσία του αναφέρθηκε σε περισσότερες από 30 χώρες στην Αφρική, Ασία, Ν.Α Ευρώπη και στη Μέση Ανατολή. Η κατανομή του ιού ακολουθεί τη διασπορά των κροτώνων του γένους Hyalomma, οι οποίοι εξαπλώνονται έως το 50° βόρειο γεωγραφικό πλάτος. Τα στελέχη του CCHF διαχωρίζονται σε 9 γονότυπους: οι γονότυποι “Africa 1”, “Africa 2” , “Africa 3” και “Africa 4” περιλαμβάνουν στελέχη διαφόρων χωρών της Αφρικής, ο γονότυπος “Asia 1” με στελέχη της Μέσης Ανατολής, ο “Asia 2” με στελέχη από την Κίνα, το Τατζικιστάν, το Καζακστάν, το Ουζμπεκιστάν, ο “Europe 1” με στελέχη από τα Βαλκάνια, τη Ρωσία και την Τουρκία, ο “Europe 2” που περιλαμβάνει ένα μόνο στέλεχος, το ελληνικό στέλεχος AP92 και ο γονότυπος “Europe 3” με στελέχη από τη Ρωσία. Στην Ελλάδα ανιχνεύθηκαν στελέχη που ανήκουν στους γονοτύπους “Europe 1” και “Europe 2”, τα οποία διαφέρουν σημαντικά στο γονιδίωμα και στη λοιμογόνο δύναμή τους. Η μόνη (και θανατηφόρα) περίπτωση CCHF στην Ελλάδα παρατηρήθηκε τον Ιούνιο του 2008 και το στέλεχος ανήκε στον γονότυπο “Europe 1” ενώ το στέλεχος AP92 που ανήκει στον γονότυπο “Europe 2” απομονώθηκε το 1975 από κρότωνες Rhipicephalus bursa στην Βεργίνα της Κεντρικής Μακεδονίας. Σκοπός της παρούσας μελέτης ήταν η καταγραφή της διασποράς και συχνότητας των κροτώνων σε διάφορες περιοχές της Ελλάδας (ιδιαίτερα σε αυτές όπου είχαν πραγματοποιηθεί προηγουμένως οροεπιδημιολογικές μελέτες στον γενικό πληθυσμό), η χαρτογράφησή τους μέσω χρήσης συστημάτων γεωγραφικής και χωρικής ανάλυσης (GIS- SA), ο έλεγχος των κροτώνων για μόλυνση με τον CCHFV, καθώς και η γενετική και η φυλογενετική ανάλυση των στελεχών της μελέτης. Συγκεκριμένα, διεξήχθη μια εκτεταμένη μελέτη του πληθυσμού και της διασποράς των σκληρών κρότωνων (Ixodidae) σε τρεις διαδοχικές περιόδους (2012 - 2014) σε 309 κτηνοτροφικές μονάδες αιγών και προβάτων που βρίσκονται στην ηπειρωτική χώρα και σε πέντε νησιά της Ελλάδας. Συνολικά συλλέχθηκαν 2108 κρότωνες. Η ταυτοποίησή τους με ειδικές για αρθρόποδα διχοτομικές κλείδες ανέδειξε δύο είδη Rhipicephalus, δύο Ixodes, πέντε Hyalomma, τρία Haemaphysalis και ένα Dermacentor. Τα είδη με την ευρύτερη κατανομή ήταν τα Rhipicephalus sanguineus sensu lato (s.l.) (64,8%), R. bursa (25,9%) και Dermacentor marginatus (4,1%), και ακολουθούσαν τα Ixodes ricinus, Ι. gibbosus, Haemaphysalis parva, Η. sulcata, Η. punctata, Hyalomma marginatum, Η. excavatum, Η. dromedarii, Η. rufipes και Η. impeltatum που όλα μαζί αντιπροσωπεύουν περίπου το 5,3% της συλλογής. Οι κρότωνες διαχωρίστηκαν σε 1290 ομάδες ανάλογα με το είδος, το φύλο, το ξενιστή, την ημερομηνία και την περιοχή συλλογής τους. Μετά από ομογενοποίηση, απομονώθηκε το ιικό RNA και εφαρμόστηκε αλυσιδωτή αντίδραση πολυμεράσης (RT-nested PCR) για την ανίχνευση του CCHFV. Ο ιός ανιχνεύθηκε σε 36 από τις 1290 (2,8%) ομάδες κροτώνων. Ειδικότερα, ανιχνεύθηκε σε 27 από τις 843 (3,2%) ομάδες κροτώνων του είδους R. sanguineus s.l. και σε 9 από τις 377 (2,4%) ομάδες του είδους R. bursa. Οι περιφέρειες με τα υψηλότερα ποσοστά ανίχνευσης του CCHFV ήταν η Κεντρική και Δυτική Μακεδονία (8,8%), η Κρήτη (6,2%) και η Πελοπόννησος (5,7%), ενώ στις Θεσσαλία, Θράκη και Ήπειρο τα ποσοστά ήταν 3,1%, 1,4% και 1,2% αντίστοιχα. Όλοι οι κρότωνες του είδους H. marginatum (που αποτελεί τον κύριο φορέα του CCHFV) ήταν αρνητικοί. Από την φυλογενετική ανάλυση των αλληλουχιών του ιού που ανιχνεύθηκαν σε 27 ομάδες κροτώνων φάνηκε η παρουσία των γονοτύπων “Europe 1” (19/27) και “Europe 2” (8/27). Ο γονότυπος “Europe 1” βρέθηκε κυρίως σε κρότωνες του είδους R. sanguineus s.l. (16/19), ενώ ο “Europe 2” σε κρότωνες του είδους R. bursa (6/8). Το γονιδίωμα του στελέχους CCHFV γονοτύπου “Europe 2” που ανιχνεύθηκε σε κρότωνες R. bursa διέφερε κατά 9,7% σε επίπεδο νουκλεοτιδίων από το πρότυπο στέλεχος AP92, το οποίο είχε απομονωθεί το 1975.Συμπερασματικά, η παρούσα μελέτη έδωσε μία πρώτη αποτύπωση σχετικά με τον πληθυσμό των κροτώνων στην ηπειρωτική χώρα και τα νησιά της Ελλάδας. Μέχρι σήμερα, δεν έχουν αναφερθεί κλινικές περιπτώσεις CCHF σε ανθρώπους (εκτός από μία περίπτωση το 2008 που οφειλόταν σε στέλεχος του γονοτύπου “Europe 1”). Η κυκλοφορία του CCHFV του γονοτύπου “Europe 2” σε περιοχές όπου ο οροεπιπολασμός είναι σχετικά υψηλός, σε συνδυασμό με την απουσία κλινικών περιστατικών, υποδηλώνει ότι αυτά τα στελέχη παρουσιάζουν αντιγονικότητα, αλλά έχουν μικρή η μηδαμινή λοιμογόνο δύναμη. Περαιτέρω μελέτες σε στελέχη του γονοτύπου “Europe 2” θα αυξήσουν τις γνώσεις μας σχετικά με το ρόλο αυτών των στελεχών τύπου ΑΡ92 στην επιδημιολογία του CCHF, οι οποίες θα μπορούσαν να είναι χρήσιμες για το σχεδιασμό φαρμάκων και εμβολίων. Όσον αφορά τον γονότυπο “Europe 1”, είναι πιθανό, οι κρότωνες του γένους Rhipicephalus να μην είναι ικανοί φορείς του ιού όπως είναι οι κρότωνες του γένους Hyalomma, οπότε θα απαιτηθούν περαιτέρω εργαστηριακές μελέτες για να διερευνηθεί ο ακριβής ρόλος τους στη συντήρηση και μετάδοση του CCHFV.

Theileria equi-Infektion bei 2 Pferden nach einem Wanderritt in Südfrankreich

ZusammenfassungDie equine Piroplasmose, ausgelöst durch die protozoären Erreger Theileria equi oder Babesia caballi, ist weltweit in (sub-)tropischen Regionen einschließlich Südeuropa endemisch. In Deutschland hat sie vor allem als Importparasitose Bedeutung. Da Zeckenarten mit Vektorkompetenz für equine Piroplasmen allerdings auch hierzulande vorkommen, ist eine langfristige Etablierung autochthoner Zyklen nach Einschleppung durch Equiden oder Zecken nicht ausgeschlossen. Im vorliegenden Fall erkrankten 2 Pferde nach einem Wanderrittaufenthalt in Südfrankreich an einer T. equi-Infektion. Während der Behandlung wurde bei einem der Pferde eine saugende Zecke (Rhipicephalus bursa) entdeckt. Auch wenn sich diese Zeckenart unter den derzeitigen Bedingungen in Deutschland nicht etablieren kann, verdeutlicht dieser Fund das Potenzial der Einschleppung infizierter Zecken. Die Therapie der Pferde erfolgte mit Imidocarb (3 mg/kg i. m.; 3 Behandlungen im Abstand von je 3 Tagen). Unerwünschte Arzneimittelwirkungen wurden nicht beobachtet. Um eine Etablierung des Infektionszyklus in Deutschland sowie eine chronische Manifestation der Piroplasmose zu verhindern, sollte trotz möglicher Nebenwirkungen von Imidocarb eine Erregerelimination angestrebt werden.

Quantitative Proteomics Identifies Metabolic Pathways Affected by Babesia Infection and Blood Feeding in the Sialoproteome of the Vector Rhipicephalus bursa

The negative impact of ticks and tick-borne diseases on animals and human health is driving research to discover novel targets affecting both vectors and pathogens. The salivary glands are involved in feeding and pathogen transmission, thus are considered as a compelling target to focus research. In this study, proteomics approach was used to characterize Rhipicephalus bursa sialoproteome in response to Babesia ovis infection and blood feeding. Two potential tick protective antigens were identified and its influence in tick biological parameters and pathogen infection was evaluated. Results demonstrate that the R. bursa sialoproteome is highly affected by feeding but infection is well tolerated by tick cells. The combination of both stimuli shifts the previous scenario and a more evident pathogen manipulation can be suggested. Knockdown of ub2n led to a significative increase of infection in tick salivary glands but a brusque decrease in the progeny, revealing its importance in the cellular response to pathogen infection, which is worth pursuing in future studies. Additionally, an impact in the recovery rate of adults (62%), the egg production efficiency (45.75%), and the hatching rate (88.57 %) was detected. Building knowledge on vector and/or pathogen interplay bridges the identification of protective antigens and the development of novel control strategies.

Zingiber officinalis and Eucalyptus globulus, Potent Lethal/Repellent Agents against Rhipicephalus bursa, Probable Carrier for Zoonosis

Background: Rhipicephalus bursa is a hard tick with importance in transmission of tick-borne diseases and zoono­sis. Natural products are excellent alternative to pesticides. In this study for the first time, lethal and repellent activity of Zingiber officinalis and Eucalyptus globulus against Rh. bursa were studied. Methods: In July till September of 2017, essential oils were extracted in Shahrekord University, Iran from fresh plant materials and engorged mature ticks were collected from infested sheep herd located in Saman, Iran. Ticks were challenged by different concentrations of essential oils including 300, 500 and 800µl/ml and 1 (pure) singly and/or in combination. Percentages of killed and repellent ticks as efficacy of acaricidal and repellent activity of es­sential oils against Rh. bursa were calculated and analyzed statistically. Results: Efficacy of eucalyptus essential oils was more in whole concentrations and its highest performance was observed in concentration 1 (pure). Efficacies of ginger and combined essential oils were different for each concen­tration but their highest efficacies were observed in concentration 1 (pure), too. Conclusion: This study showed considerable values of acaricidal and repellent activity against Rh. bursa for both essential oils singly and in combination, so they can be considered as potent lethal/repellent agents for control of ticks, but more studies need for this purpose, study on lethal/repellent activity of these essential oils and/or other plants against other important arthropods can be considered as subjects for next experiments.