Ο τραπεζικός κλάδος διαδραματίζει κρίσιμο ρόλο στον σύγχρονο οικονομικό κόσμο, καθώς ο δανεισμός είναι μια από τις σημαντικότερες υπηρεσίες που παρέχουν οι τράπεζες και έχει ζωτικές επιπτώσεις στην κοινωνική και οικονομική ευημερία. Συγκεκριμένα, ο στεγαστικός δανεισμός είναι ζωτικής σημασίας για τη διαμόρφωση του βιοτικού επιπέδου των νοικοκυριών, ενώ ο εταιρικός δανεισμός έχει αποφασιστικό ρόλο στην ενίσχυση της πραγματικής οικονομικής δραστηριότητας και στην προώθηση της οικονομικής ανάπτυξης μιας χώρας. Η παρούσα διατριβή αποτελείται από τρία κεφάλαια τα οποία μελετούν τρία ξεχωριστά θέματα στον τομέα του τραπεζικού δανεισμού (στεγαστικά δάνεια και εταιρικά δάνεια).Στο Κεφάλαιο 1, με τίτλο «Διακρίσεις δανεισμού στις ΗΠΑ: Μια νέα μεθοδολογία και ο ρόλος της κρίσης των ενυπόθηκων δανείων», εξετάζουμε εάν υπάρχουν διακρίσεις στην παροχή και την τιμολόγηση στεγαστικών δανείων και εάν ναι, εάν το επίπεδο των διακρίσεων διαφέρει πριν και μετά την κρίση των subprime στεγαστικών δανείων. Χρησιμοποιώντας δεδομένα από 6,5 εκατομμύρια αιτήσεις δανεισμού από το 2004 έως το 2013, προτείνουμε μια νέα οικονομετρική προσέγγιση που στοχεύει να μειώσει σημαντικά την μεταβλητή μεροληψία (omitted-variable bias) της βάσης δεδομένων Home Mortgage Disclosure Act (HMDA) και να εντοπίσει το επίπεδο των φυλετικών και εθνοτικών διακρίσεων στην παροχή στεγαστικών δανείων στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής. Σε αντίθεση με προηγούμενες μελέτες, διαπιστώνουμε, κατά μέσο όρο, πολύ μικρές διακρίσεις ως προς την παροχή δανείων. Αν και οι διακρίσεις αυξάνονται κάπως μετά το 2007, η πιθανότητα τους παραμένει πολύ κάτω από το 1%. Αντίθετα, διαπιστώνουμε ότι οι λευκοί (μη Ισπανόφωνοι) αιτούντες πληρώνουν χαμηλότερο spread για τα παρεχόμενα δάνεια κατά 0,37 (0,11) μονάδες βάσης, αποτέλεσμα που προέρχεται σχεδόν εξ ολοκλήρου από την περίοδο πριν από την κρίση.Μια βασική πολιτική για τον περιορισμό της πιθανότητας ξαφνικής και μαζικής απόσυρσης τραπεζικών καταθέσεων (bank runs) είναι η θεσμοθέτηση ενός συστήματος ασφάλισης καταθέσεων (Deposit Insurance Scheme), το οποίο μπορεί να χρηματοδοτηθεί είτε με ιδιωτικά-τραπεζικά κεφάλαια είτε από το κράτος. Στο Κεφάλαιο 2, με τίτλο «Ευλογία ή κατάρα; Η κρατική χρηματοδότηση της ασφάλισης καταθέσεων και του εταιρικού δανεισμού», μελετάμε την επίδραση της κρατικής συμμετοχής στη χρηματοδότηση του συστήματος ασφάλισης καταθέσεων στα χαρακτηριστικά των δανείων. Χρησιμοποιώντας κοινοπρακτικά δάνεια (syndicated loans) από 63 χώρες κατά την περίοδο 1985-2016, δείχνουμε ότι οι αλλαγές στο σύστημα ασφάλισης καταθέσεων από αμιγώς ιδιωτικής χρηματοδότησης σε κρατικά χρηματοδοτούμενα ή συγχρηματοδοτούμενα αυξάνουν τα spreads κατά περίπου 4,6%, αυξάνουν περαιτέρω την προμήθεια του δανείου, μειώνουν το χρόνο ωρίμανσης του δανείου και αυξάνουν τη χρήση των προμηθειών απόδοσης. Τα ευρήματά μας συνάδουν με το πρόβλημα ηθικού κινδύνου (moral hazard) που ενέχουν τα συστήματα ασφάλισης καταθέσεων που χρηματοδοτούνται αποκλειστικά από κρατικούς πόρους.Στο Κεφάλαιο 3, με τίτλο «Δικαιώματα πιστωτών και εταιρικός δανεισμός», ελέγχουμε τη συμβατική διαπίστωση ότι η ισχυρότερη νομική προστασία των πιστωτών βελτιώνει τους όρους των συμφωνιών εταιρικών δανείων. Χρησιμοποιώντας δεδομένα παγκόσμιων κοινοπρακτικών δανείων (syndicated loans) από το 1986 έως το 2005, επανεξετάζουμε την επίδραση των δικαιωμάτων των πιστωτών στους όρους των εταιρικών δανείων. Αντί να εστιάζουμε μόνο στις διαφορές μεταξύ των χωρών, διερευνούμε επίσης τη διακύμανση εντός της χώρας στον δείκτη δικαιωμάτων πιστωτών (Creditor Rights Index) χρησιμοποιώντας country fixed effects και μεθοδολογίες μελέτης γεγονότων (event-study methodologies). Σε πλήρη αντίθεση με προηγούμενα ευρήματα, διαπιστώνουμε ότι το επίπεδο προστασίας των πιστωτών δεν επηρεάζει σημαντικά τις αποφάσεις των τραπεζών σχετικά με τους όρους εταιρικού δανείου. Τα ευρήματά μας υπογραμμίζουν ότι η ενίσχυση της προστασίας των πιστωτών δεν είναι απαραίτητα ο κατάλληλος μηχανισμός για την προώθηση πιο ανταγωνιστικών όρων δανεισμού.