Rethinking Emancipation in a Critical IR: Normativity, Cosmology, and Pluriversal Dialogue

2021 ◽  
pp. 030582982110319 ◽  
Author(s):  
Hartmut Behr ◽  
Giorgio Shani
Keyword(s):  
International Relations ◽  
Jacques Derrida ◽  
Human Condition ◽  
Herbert Marcuse ◽  
The West ◽  
Max Horkheimer ◽  
Critical Discourses ◽  
The Human Condition

This article seeks to reconceptualise emancipation in critically theorising International Relations (IR) by developing ‘thin’ and ‘thick’ versions of normativity and applying them as conditions for a pluriversal dialogue between different cosmologies. We start with the premise that ‘critical IR’ is both Eurocentric and a-normative, and argue that a normative engagement with critical discourses both inside and outside the West is necessary to recapture its emancipatory promise. Drawing on the work of Max Horkheimer, Herbert Marcuse and Jacques Derrida, we develop ‘thin’ and ‘thick’ versions of normativity. The former, we argue, operates as a critical corrective of thick normative positions, reclaiming their openness to difference, while not making substantive moral or political claims itself. We then apply these version of normativity to examine the possibility of a global pluriversal dialogue between different cosmologies. Cosmologies, we argue, refer to sets of ontological and epistemological claims about the human condition that are inherently normative. ‘Thin’ normativity applied to the ‘thick’ claims of cosmologies prevents the essentialisation and hierarchisation of cosmological difference(s) by revealing and de-constructing the latter’s potentially discriminatory, exclusionary, and violent tendencies. In so doing, it facilitates a global inter-cosmological dialogue which we regard as the objective of a post-western, critical IR.

The evolution of war: theory and controversy

2015 ◽  
Vol 8 (1) ◽  
pp. 97-139 ◽  
Author(s):  
Anthony C. Lopez
Keyword(s):  
International Relations ◽  
Evolutionary Theory ◽  
International Politics ◽  
Human Condition ◽  
The Social ◽  
Theory Of War ◽  
Modern Warfare ◽  
The Human Condition

The use of evolutionary theory for explaining human warfare is an expanding area of inquiry, but it remains obstructed by two important hurdles. One is that there is ambiguity abouthow to build an evolutionary theoryof human warfare. The second is that there is ambiguity abouthow to interpret existing evidencerelating to the evolution of warfare. This paper addresses these problems, first by outlining an evolutionary theory of human warfare, and second by investigating the veracity of four common claims made against the use of evolutionary theory for explaining warfare. These claims are: (1) ancestral warfare was not frequent or intense enough to have selected for psychological adaptations in humans for warfare; (2) the existence of peaceful societies falsifies the claim that humans possess adaptations for fighting; (3) if psychological adaptations for warfare exist, then war is an inevitable and universal component of the human condition; (4) modern warfare and international politics is so qualitatively different from ancestral politics that any adaptations for the latter are inoperative or irrelevant today. By outlining an evolutionary theory of war and clarifying key misunderstandings regarding this approach, international relations scholars are better positioned to understand, engage, and contribute to emerging scholarship on human warfare across the social and evolutionary sciences.

scholarly journals Futures beyond ‘the West’? Autoimmunity in China’s harmonious world

2015 ◽  
Vol 42 (1) ◽  
pp. 156-177 ◽  
Author(s):  
ASTRID H.M. NORDIN
Keyword(s):  
International Relations ◽  
Jacques Derrida ◽  
Open Systems ◽  
Open Future ◽  
The West ◽  
Western Modernity ◽  
Harmonious World ◽  
Contemporary Politics ◽  
European Democracy ◽  
To Come

AbstractIt has become fashionable among International Relations scholars to draw on the concept of ‘autoimmunity’, which some call ‘the ultimate horizon in which contemporary politics inscribes itself’. To these scholars, most of whom draw on the thought of Jacques Derrida, such logics open systems up to a future to come. At the same time, they tend to identify such logics with Europe, America, Western modernity, and/or democracy. Implied, and sometimes explicit, in their accounts is the denial of autoimmune logics at work outside such an imagined configuration.This article challenges that denial through arguing that the system of ‘harmony’, deployed in contemporary China, also works on an autoimmune logic. If autoimmunity opens up a system to the future, this is not only so for European democracy or its derivatives. Moreover, the expulsion of ‘non-Western’ others from accounts of autoimmunity undermines their rethinking of difference by falling back on an immunitary logic, denying China an open future. This exclusion is their condition of possibility. At the same time, this exclusion is what keeps open their promise of its future to come. Paradoxically, the exclusion of the ‘non-West’ is what keeps the idea of an autoimmune ‘Western’ or European democracy alive.

scholarly journals Deep theorizing in International Relations

2017 ◽  
Vol 24 (4) ◽  
pp. 814-840 ◽  
Author(s):  
Felix Berenskötter
Keyword(s):  
International Relations ◽  
Social Space ◽  
World Politics ◽  
Human Condition ◽  
The Political ◽  
Political Actor ◽  
Grand Theory ◽  
The Subject ◽  
Theoretical Pluralism ◽  
The Human Condition

This article starts from the observation that International Relations scholars do not agree on what they mean by theory. The declining popularity of grand theory and the celebration of theoretical pluralism are accompanied by the relative absence of a serious conversation about what ‘theory’ is or should be. Taking the view that we need such a conversation, especially given the shallow theorizing of modern scholarship that conflates theory with method, and the postmodern view that abstract narratives must be deconstructed and rejected, this article puts forward the notion of ‘deep theorizing’ as the ground for grand theory. Specifically, it argues that deep theorizing is the conceptual effort of explaining (inter)action by developing a reading of drives/basic motivations and the ontology of its carrier through an account of the human condition, that is, a particular account of how the subject (the political actor) is positioned in social space and time. The article illustrates this angle through a discussion of realist, liberal and postcolonial schools of thought. It basically argues that, through their particular readings of the human condition, these approaches develop distinct conceptions of political agency and, hence of the nature and location of world politics.

Michael Nicholson on Martin Wight: a mind passing in the night

1982 ◽  
Vol 8 (2) ◽  
pp. 117-123 ◽  
Author(s):  
Alan James
Keyword(s):  
International Relations ◽  
Human Condition ◽  
Human Behaviour ◽  
International Studies ◽  
Large Claim ◽  
The World ◽  
Entertainment Value ◽  
The Human Condition

In his article on ‘The enigma of Martin Wight’ (Review of International Studies, i, 1981, pp. 15–22), Michael Nicholson makes some questionable assertions. One concerns the object of international studies. He says, ‘Surely the point of studying international relations or any other aspect of human behaviour is to improve the human condition not to stand as passive spectators deploring the appalling standard of play’ (p. 19). He goes on to doubt whether Wight's position was really that of the passive spectator, but on the revealing ground that a man who had such a big impact on others could hardly have been in the business for its ‘entertainment value’ (p. 20). I find this a remarkable pair of alternatives: improvement or entertainment! There seems no place here for the scholar, the man dedicated to finding out how the world works because he is fascinated by it. Nor is account taken of the vocation of teaching, the desire just to pass on to others the understanding one has gained. Of course, I am sure Nicholson would say that his remarks were not an exhaustive account of the possibilities. But what he does seem to be, saying is that the scholar must also be concerned about making the world a better place. I see no ground for this position. It implies a moral deficiency in those who are simply devoted to learning or who do not believe in the possibility of progress. This is a large claim.

scholarly journals Η φιλοσοφία ως κριτική κοινωνική θεωρία

2001 ◽  
Author(s):  
Θεόδωρος Γεωργίου
Keyword(s):  
Michel Foucault ◽  
Jacques Derrida ◽  
Gilles Deleuze ◽  
Walter Benjamin ◽  
Herbert Marcuse ◽  
Niklas Luhmann ◽  
Jürgen Habermas ◽  
Max Horkheimer ◽  
Jurgen Habermas

Το φιλοσοφικώς σκέπτεσθαι συνδέεται άρρηκτα με την αλλαγή, την μεταβολή, τον μετασχηματισμό. Κύριο χαρακτηριστικό του είναι η δυναμική της αλλαγής και η δυνατότητά του να εκφράζει την συνείδηση της εποχής του. Ο 20ος αιώνας κατέχει κεντρική θέση στην ιστορία της φιλοσοφίας, στο βαθμό που κατά την διάρκεια του επεκράτησε το γλωσσο-επικοινωνιακό «παράδειγμα» της φιλοσοφικής σκέψης.¹ Είναι γνωστό πώς ο Descartes αρχικώς και αργότερα ο Kant θεμελίωσαν το υποκειμενοκεντρικό «παράδειγμα» της φιλοσοφίας, δηλ. εκείνον τον τύπο του σκέπτεσθαι, ο οποίος θέτει σε πρώτη μοίρα το υπερβατικό υποκείμενο και την αρχή της ταυτότητας. Το υποκειμενοκεντρικό «παράδειγμα» της φιλοσοφίας αποτέλεσε εξ αρχής αντικείμενο κριτικής και ελέγχου.² Η κριτικό-ερμηνευτική παράδοση της θεωρίας έθεσε στο κέντρο της κριτικής της τις αρχές της υποκειμενικότητας και της ταυτότητας και διετύπωσε το αίτημα του επαναπροσδιορισμού του φιλοσοφικώς σκέπτεσθαι. Το ίδιο αλλά με διαφορετικούς όρους και διαφορετικές προοπτικές συνέβη και με την γλωσσο-αναλυτική φιλοσοφική παράδοση.³ Στο παρόν βιβλίο σκιαγραφείται η μετάβαση από το υποκειμενοκεντρικό στο γλωσσοεπικοινωνιακό «παράδειγμα» της φιλοσοφίας, ενώ ταυτόχρονα αποδεικνύεται με βάσιμη επιχειρηματολογία ότι η φιλοσοφία είναι δυνατή ως κριτική κοινωνική θεωρία, της οποίας το πραγματολογικό θεμέλιο είναι οι συναλλακτικές σχέσεις ανάμεσα στους δρώντες. Το παρόν βιβλίο διαιρείται σε τρία κεφάλαια (μέρη): στο πρώτο κεφάλαιο εξετάζεται η κριτική κοινωνική θεωρία υπό την κλασική εκδοχή της. Κύριοι εκπρόσωποι της θεωρούνται οι φιλόσοφοι Max Horkheimer, Theodor W. Adorno, Walter Benjamin και Herbert Marcuse. Χωρίς να υποτιμάται η συμβολή και των άλλων μελών της Σχολής της Φρανκφούρτης στην ανανέωση της φιλοσοφίας, η θεωρητική έρευνα περιορίζεται σ’ αυτούς τους τέσσερεις φιλοσόφους, επειδή ιδιαιτέρως σ’ αυτούς και στο έργο τους διαμορφώνεται η πεποίθηση της «διαλεκτικής» του εξορθολογισμού. Αυτό σημαίνει ότι η κοινωνική και θεωρητική δυναμική του εξορθολογισμού συνδέεται άρρηκτα με τους πραγματολογικούς όρους της υπονόμευσής της. «Η διαλεκτική του διαφωτισμού», καθίσταται καθολική αρχή συγκρότησης των όντων. Η δυνατότητα διάσωσης του διαφωτισμού έγκειται στην αισθητική διεύρυνση της έννοιας, πράγμα το οποίο με τη σειρά του οδηγεί στην άμβλυνση της κυριαρχίας πάνω στη φύση και της κοινωνικής κυριαρχίας. Κατά τον Adorno η επίτευξη της κοινωνικής συμφιλίωσης συμπίπτει «με την μετάβαση σ’ ένα άλλο είδος του σκέπτεσθαι» (Αρνητική Διαλεκτική). Η θεωρητική έρευνα για έναν άλλο τύπο του σκέπτεσθαι εκτίθεται στο δεύτερο μέρος, στο οποίο και αποσαφηνίζεται η ιδέα της «αλλαγής παραδείγματος» στη φιλοσοφία. Στο τμήμα αυτό της εργασίας δίδεται ιδιαίτερη έμφαση στην θεωρητική προβληματική του φιλοσόφου Jürgen Habermas. Είναι εκείνος, ο οποίος προώθησε την ιδέα του επικοινωνιακώς πράττειν και θεμελίωσε την φιλοσοφία ως γλωσσοεπικοινωνιακή θεωρία. Αυτό σημαίνει ότι έθεσε τις βάσεις για την πραγματολογική μετάβαση από την «δικτατορία του Λόγου στην Δημοκρατία του Διαλόγου» κατά τον Δημ. Μαρκή.⁴ Η επικοινωνιακή θεωρία των Habermas και Apel συγκροτεί τον νέο τύπο του σκέπτεσθαι για τον οποίο μιλούσε ο Adorno. Θέτει η ίδια τα κριτήρια, με βάση τα οποία κρίνεται η εγκυρότητα των προτάσεών της. Το επιστημολογικό αυτό χαρακτηριστικό της είναι εκείνο το στοιχείο, μέσω του οποίου συντελείται η υπέρβαση του «κανονιστικού ελλείμματος» της κλασικής κριτικής θεωρίας. Στο τρίτο κεφάλαιο του βιβλίου αποσαφηνίζεται ο «μετασχηματισμός της φιλοσοφίας», ο οποίος δεν είναι μόνον πραγματολογικός αλλά περιλαμβάνει και καθαρά περιεχομενικά στοιχεία. Οι γάλλοι μεταστρουκτουραλιστές Michel Foucault, Gilles Deleuze και Jacques Derrida αποτελούν, όπως και στην περίπτωση της κλασικής κριτικής θεωρίας, τους επιστημολογικούς οδοδείκτες της ιστορικής πορείας του σκέπτεσθαι προς τον ριζικό μετασχηματισμό του. Η «διαφορά» καθίσταται η έννοια -κλειδί για να συλλάβει κανείς την «αλλαγή παραδείγματος» στη φιλοσοφία. Στην περίπτωση του Niklas Luhmann, θεμελιωτή της θεωρίας των κοινωνικών συστημάτων, η έννοια-κλειδί είναι το σύστημα. Ο συγγραφέας του παρόντος βιβλίου ισχυρίζεται ότι η «φιλοσοφία της διαφοράς» και η συστημική θεωρία συγκλίνουν και όσον αφορά τους επιστημολογικούς στόχους τους (την ριζική κριτική του υποκειμενοκεντρισμού) και όσον αφορά τα πραγματολογικά αποτελέσματα (την εγκαθίδρυση του γλωσσοεπικοινωνιακού «παραδείγματος» της φιλοσοφίας).⁵ Οι συναλλακτικές σχέσεις και επαφές ανάμεσα στους δρώντες δεν καταλήγουν πάντοτε σε συνεννόηση. Από την άλλη πλευρά, τα κοινωνικά συστήματα έχουν αντικαταστήσει τα όντα του παλαιού οντολογικού «παραδείγματος» και έχουν απωθήσει το υπερβατικό υποκείμενο του υποκειμενοκεντρικού «παραδείγματος». Η «διαφορά» ως πραγματολογική συνθήκη αποτελεί τον κατεξοχήν κοινωνικό τόπο της επικοινωνίας των δρώντων. Τέλος, τόσο η «φιλοσοφία της διαφοράς» όσο και η συστημική θεωρία συγκροτούνται ως τύποι κριτικής θεωρίας, στο βαθμό που ενσωματώνουν την πραγματολογική δυνατότητα της αλλαγής της κοινωνικής πραγματικότητας. […]

Genealogy as critique in International Relations: Beyond the hermeneutics of baseless suspicion

2017 ◽  
Vol 14 (1) ◽  
pp. 41-59 ◽  
Author(s):  
Stefan Borg
Keyword(s):  
International Relations ◽  
First Generation ◽  
Human Condition ◽  
Political Life ◽  
John Milbank ◽  
The Human Condition

This article engages genealogy as a form of critique in International Relations. It demonstrates that Foucault’s genealogy has had an important, albeit hitherto unexamined, impact on how critique is understood in post-structuralist International Relations. Specifically, the article argues that a genealogical disposition tends to inscribe violence as foundational to the human condition, and genealogically informed empirical applications in International Relations risk reproducing this gesture. In the first part, the article returns to the first generation of post-structuralist International Relations and also examines examples of contemporary scholarship using frameworks of governmentality and biopolitics. The second part of the article traces the problem of ontologically inscribing violence back to Foucault’s genealogical phase. Drawing on the work of John Milbank, the article then contrasts a genealogical ontology of violence with one that refuses violence as foundational. The article ends by arguing that empirical scholarship drawing on governmentality and biopolitics should be careful not to read the genealogical ontology of violence into their analyses of global political life.

An Adolescent Girl Experiments with Sexuality: Rain (Christine Jeffs, 2001)

2018 ◽  
Author(s):  
Alistair Fox
Keyword(s):  
New Zealand ◽  
Adolescent Girl ◽  
Emotional Problems ◽  
Human Condition ◽  
The Core ◽  
Parental Neglect ◽  
The Human Condition

The analysis in this chapter focuses on Christine Jeffs’s Rain as evidence of a shift that had occurred in New Zealand society whereby puritan repression is no longer perceived as the source of emotional problems for children in the process of becoming adults, but rather its opposite – neoliberal individualism, hedonism, and the parental neglect and moral lassitude it had promoted. A comparison with Kirsty Gunn’s novel of the same name, upon which the adaptation is based, reveals how Jeffs converted a poetic meditation on the human condition into a cinematic family melodrama with a girl’s discovery of the power of her own sexuality at the core.

Deadly Mirrors: Animal Death in Tommaso Landolfi and Stefano D'Arrigo

Paragraph ◽  
2019 ◽  
Vol 42 (1) ◽  
pp. 76-90
Author(s):  
Damiano Benvegnù
Keyword(s):  
Short Story ◽  
Killer Whale ◽  
Human Condition ◽  
Nonhuman Animal ◽  
Western Philosophy ◽  
Mise En Abyme ◽  
The Human Condition

From Hegel to Heidegger and Agamben, modern Western philosophy has been haunted by how to think the connections between death, humanness and animality. This article explores how these connections have been represented by Italian writers Tommaso Landolfi (1908–79) and Stefano D'Arrigo (1919–92). Specifically, it investigates how the death of a nonhuman animal is portrayed in two works: ‘Mani’, a short story by Landolfi collected in his first book Il dialogo dei massimi sistemi (Dialogue on the Greater Harmonies) (1937), and D'Arrigo's massive novel Horcynus Orca (Horcynus Orca) (1975). Both ‘Mani’ and Horcynus Orca display how the fictional representation of the death of a nonhuman animal challenges any philosophical positions of human superiority and establishes instead animality as the unheimlich mirror of the human condition. In fact, in both stories, the animal — a mouse and a killer whale, respectively — do die and their deaths represent a mise en abyme that both arrests the human narrative and sparks a moment of acute ontological recognition.

Sign in / Sign up

Export Citation Format

Share Document