Καταγραφή νέων γονιδιακών μεταλλάξεων και γενετικών πολυμορφισμών σε νεογνά και παιδιά με θρόμβωση σε ποικίλες θέσεις
Σκοπό της παρούσας μελέτης απετέλεσε η σύγκριση της συχνότητας κατανομής εννέα μεταλλάξεων/πολυμορφισμών σε γονίδια που εμπλέκονται στην αιμόσταση (FV Leiden, FV HR₂, FII 20210Α, b-Fib 455G>A, FXIII Val34Leu, PAI-1 4G , ΗΡΑ-1b) και το μεταβολισμό της ομοκυστείνης (MTHFR C677T, MTHFR A1298C), καθώς και επιλεκτικών συνδυασμών τους, μεταξύ παιδιών με θρόμβωση και μαρτύρων. Επίσης, στα παιδιά με θρόμβωση, συσχετίσθηκε η φορεία αυτών των μεταλλάξεων/πολυμορφισμών με τα επίπεδα των αντιστοίχως κωδικοποιούμενων πρωτεϊνών. Τεχνική αλυσιδωτής αντίδρασης πολυμεράσης (PCR), πηξιολογικές δοκιμασίες και υγρή χρωματογραφία υψηλής πιέσεως (HPLC) χρησιμοποιήθηκαν, αντιστοίχως, για τον προσδιορισμό των μεταλλάξεων/πολυμορφισμών, των πρωτεϊνών ή άλλων παραμέτρων της αιμόστασης και των επιπέδων της ομοκυστεΐνης σε 141 παιδιά με θρόμβωση σε ποικίλες θέσεις, μέσης ηλικίας 5.3 χρόνων, εκ των οποίων 31 παιδιά (22%) είχαν αναπτύξει το θρομβωτικό επεισόδιο στο κεντρικό νευρικό σύστημα ενδομητρίως. Το 26% ήταν νεογνά κατά τη διάγνωση. Οι ασθενείς συγκρίθηκαν με 103 μάρτυρες. Η θρόμβωση ήταν συχνότερη στα αγόρια (p=0.021). Ουδείς εκ των μελετηθέντων πολυμορφισμών βρέθηκε να είναι παράγοντας κινδύνου για θρόμβωση, εκτός από τον παράγοντα V Leiden (odds ratio 3.8,95% CI 1.4-10.6). Ο κίνδυνος ήταν διπλάσιος στην ομάδα των παιδιών με ενδομήτριο θρομβωτικό επεισόδιο (odds ratio 6.82, 95% CI 2.0-22.8). Η πιθανότητα για θρόμβωση ήταν δύο φορές μεγαλύτερη στους φορείς FVLeiden που είχαν ιδιοπαθή θρόμβωση (odds ratio 5.4) σε σχέση με τους ασθενείς που είχαν δευτεροπαθή θρόμβωση (odds ratio 2.7). Οι φορείς FVLeiden είχαν σχεδόν εξαπλάσια πιθανότητα να υποστούν θρομβωτικό επεισόδιο (odds ratio 5.7 95% CI 1.8-19.6), όταν ο πολυμορφισμός FVR₂ απουσίαζε. Η συνδυασμένη κατανομή της μετάλλαξης MTHFR C677T με MTHFR A1298C και του πολυμορφισμού FXIII Va134Leu με PAI-1 4G δεν διέφερε μεταξύ ασθενών και μαρτύρων. Στα παιδιά με θρόμβωση, ο λόγος της αντίστασης στην ενεργοποιημένη πρωτεΐνη C βρέθηκε σημαντικά χαμηλότερος στους φορείς FVL (p<0.001). Δεν βρέθηκε στατιστικά σημαντική διαφορά στα επίπεδα του ινωδογόνου, αν και υψηλότερα, στους φορείς b-Fib 455G>A σε σχέση με τους μη φορείς, ούτε και στα επίπεδα της προθρομβίνης στους φορείς FII 20210Α, εκτός από την υποομάδα των παιδιών με έμφρακτο ΚΝΣ , σε σχέση με τους μη φορείς (p<0.05). Οι ομοζυγώτες σε μία από τις δύο μεταλλάξεις MTHFR C677T και MTHFR A1298C ή οι διπλοί ετεροζυγώτες είχαν σημαντικά αυξημένα επίπεδα ομοκυστείνης σε σχέση με τους ετεροζυγώτες σε μία μόνο μετάλλαξη ή τους μη φορείς, όχι, όμως, υπερομοκυστιναιμία, πλην τριών περιπτώσεων.