The Chicago School goes East: Edward Shils and the dilemma of the Indian intellectuals, circa 1956–67

The sociologist Edward Shils (1910–95) is a neglected commentator on modern India. Best known in a South Asian context for his involvement in the Congress for Cultural Freedom, Shils also produced an influential study on Indian intellectuals, published in 1961. He was one of the few non-Marxists to write about the role of intellectuals during the era of decolonization in Asia and Africa. His book appeared in the same year as Frantz Fanon's Les Damnés de la Terre (1961) and a year before C. L. R. James's Marxism and the Intellectuals (1962), just as Pan-Africanism was finding its ideological voice. This article recovers Shils’ work on the Indian intellectual. It describes his Indian interlocutors, his methodology, and his claims about the isolated and ineffectual character of the Indian academic elite. The article concludes with an examination of the longer-term influence and validity of Shils’ critique of the Indian intelligentsia.

“I Am Afraid Americans Cannot Understand”: The Congress for Cultural Freedom in France and Italy, 1950–1957

This article examines the nature and significance of the activities carried out in France and Italy by the Congress for Cultural Freedom (CCF), an international organization that was secretly funded by the U.S. Central Intelligence Agency to support anti-Communist intellectuals, including those on the left end of the political spectrum. These two West European countries, with their large and politically influential Communist parties, were central to the CCF's work in Europe. The organization's task was complicated by domestic concerns and traditions that forced local intellectuals to stress their autonomy from the CCF International Secretariat and its U.S. patrons. The article uses the cultural Cold War and the competing interpretations of anti-Communism and cultural freedom within the CCF as a lens to explore the limits of U.S. influence and persuasion among the intellectual classes of Europe. By repeatedly asserting their independence and agency, the French and Italian members of the CCF helped redefine the character and limits of U.S. cultural diplomacy.

Campaigning Culture and the Global Cold War: The Journals of the Congress for Cultural Freedom, edited by Giles Scott-Smith and Charlotte Lerg

A book review of: Giles Scott-Smith, and Charlotte Lerg, editors, Campaigning Culture and the Global Cold War: The Journals of the Congress for Cultural Freedom. Palgrave Macmillan, 2017.

Mr. Bernstein Goes to Tokyo

Leonard Bernstein’s first Japan tour with the New York Philharmonic in 1961 was shaped by the politics of the Cold War. The US government’s interest was manifested in the sponsorship of the tour by the Congress for Cultural Freedom (CCF), while Japan eagerly hosted the tour as part of the commemoration of the five hundredth anniversary of the city of Tokyo. The participation of emerging star Seiji Ozawa as Bernstein’s assistant conductor added special meaning for the Japanese audience. The tour was the much awaited occasion for Kazuko Amano to meet Bernstein in person for the first time.

Το Congress for Cultural Freedom (CCF) και η δραστηριότητά του στην Ελλάδα, 1950-1967

To Congress for Cultural Freedom (CCF, 1950-1967) είναι ένας οργανισμός που συγκρότησαν κορυφαίοι Δυτικοί διανοούμενοι και καλλιτέχνες, με την κρυφή υποστήριξη και χρηματοδότηση της CIA, στο πλαίσιο του ψυχροπολεμικού ανταγωνισμού των δύο υπερδυνάμεων. Σκοπός του CCF ήταν η προώθηση ενός δυτικού (ευρωπαϊκού-αμερικανικού) πολιτισμού, με έμφαση στις δυτικές αξίες (αστική δημοκρατία, ελευθερία του λόγου, πολιτικά δικαιώματα, ελεύθερη αγορά), που θα αμφισβητούσε την κυριαρχία της κομμουνιστικής Αριστεράς και της ΕΣΣΔ στους τομείς της διανόησης και των τεχνών. Το CCF ανέπτυξε δραστηριότητα σε περισσότερες από 30 χώρες, οργάνωσε συνέδρια και εκθέσεις, ενώ εξέδωσε υψηλού κύρους περιοδικά (Der Monat, Preuves, Encounter, Tempo Presente κ.ά.). Η διατριβή μελετάει τη δραστηριότητα του CCF στην Ελλάδα, με βασική πηγή το αρχείο του CCF στη Regenstein Library του Σικάγου. Οι τέσσερις βασικοί άξονές της είναι: α) η αναλυτική καταγραφή της δράσης του CCF στην Ελλάδα, β) η παρακολούθησή της δράσης αυτής σε σχέση με τη συνολική φυσιογνωμία και διεθνή δραστηριότητά του CCF, όπως διαμορφώνεται, αποφασίζεται και αναπτύσσεται κεντρικά, γ) η συσχέτιση της δράσης με τις πρωτοβουλίες που αναπτύσσονται εκ μέρους των ΗΠΑ στην Ελλάδα, στο πλαίσιο του Πολιτιστικού Ψυχρού Πολέμου, δ) η μελέτη των Ελλήνων, κυρίως διανοουμένων, που σχετίστηκαν με το CCF, καθώς και των κεντρικών προσώπων του CCF που ασχολήθηκαν με την Ελλάδα. Το Κεφάλαιο 1 είναι αφιερωμένο στο ιδρυτικό συνέδριο του CCF, τον Ιούνιο του 1950, στο Βερολίνο. Τα Κεφάλαια 2-7 εξετάζουν, με χρονολογική σειρά, τη δραστηριότητα του CCF στην Ελλάδα: τα πρώτα βήματα του CCF στην Ελλάδα, 1950-1954: Π. Κανελλόπουλος, Μ. Κόρακας, Ι. Μπράουν και Μ. Τζόσελσον (Κεφ. 2)· ο Νικολά Ναμπόκοφ στην Αθήνα (Σεπτέμβριος 1954) και οι Έλληνες συνομιλητές του (Κεφ. 3)· Προσπάθειες «επαγγελματοποίησης» του ελληνικού CCF: η συνεργασία με τη διαφημιστική εταιρεία «Δεσμός» του Μ. Παυλίδη και το Forum Service, 1956-1959 (Κεφ. 4)· Ένα συνέδριο στη Ρόδο για τη δημοκρατία και τις «νέες χώρες», Oκτώβριος 1958 (Κεφ. 5)· Το περιοδικό Διεθνής Ζωή (1958-1964) και ο κόσμος του «αντικομμουνιστικού σοσιαλισμού» (Κεφ. 6)· Η εποχή των Εποχών και ο Χρήστος Λαμπράκης, 1963-1967 (Κεφ. 7). Το Κεφάλαιο 8 ασχολείται με όψεις του Πολιτιστικού Ψυχρού Πολέμου στην Ελλάδα, πέραν του CCF, ενώ το Κεφάλαιο 9 με την αποκάλυψη της χρηματοδότησης του CCF από τη CIA το 1967, το σκάνδαλο που ξεσπάει και το τέλος του CCF. Tέλος, το Κεφάλαιο 10 (Συμπεράσματα) ασχολείται με τους λόγους για τους οποίους η δραστηριότητα του CCF στην Ελλάδα υπήρξε υποτονική και δεν άφησε κάποιο διακριτό στίγμα. Οι βασικοί λόγοι που εντοπίζονται, πέρα από αδυναμίες που συνδέονται με πρόσωπα, όπως ο εκπρόσωπος του CCF στην Ελλάδα Μανώλης Κόρακας, είναι: α) η άνοδος του αντιαμερικανισμού (πολιτικού και πολιτισμικού) μετά τα μέσα της δεκαετίας του 1950 στην Ελλάδα, β) η ισχνότητα της αντικομμουνιστικής Αριστεράς στην Ελλάδα, και γενικότερα της μη κομμουνιστικής Αριστεράς, καθώς και η συνεργασία ποικίλων σοσιαλιστικών ομάδων με την ΕΔΑ, γ) η ρήξη των φιλελεύθερων διανοούμενων και καλλιτεχνών με τον χώρο της εθνικοφροσύνης και η ώσμωσή τους –παρά τις υπαρκτές αντιπαλότητες– με τον χώρο της Αριστεράς, δ) η κυριαρχία, και στο μετεμφυλιακό ελληνικό τοπίο, του «πολεμικού αντικομμουνισμού» του Εμφυλίου, που ακολουθεί μια δαιμονολογική αντιπαράθεση με τον κομμουνισμό, διαφέροντας ριζικά από τον φιλελεύθερο αντικομμουνισμό του CCF, o oποίος δεν μπόρεσε να αποκτήσει ποτέ σοβαρά ερείσματα στην Ελλάδα.

Futures of Liberalism. The Congress for Cultural Freedom and Futurology as a Transnational Space

The Congress for Cultural Freedom (CCF) took up the theme of the future from its very first seminars devoted to the future of liberty and the role of planning in post-industrial societies. The phrase the “future of liberty” referred not only to the Cold War struggle, but also to the idea that expanding state structures and new patterns of action in liberal democracies posed new conditions for individual freedom and required new means of coordination and control. The spread of futurology by the CCF, the Ford Foundation, and the so called Futuribles project in Paris was a conscious attempt, the chapter proposes, to create a liberal alternative to the theory of history (and future) of Marxism.

THE JOURNAL CADERNOS BRASILEIROS AND THE CONGRESS FOR CULTURAL FREEDOM, 1959-1970

The article reconstructs and analyses the links between the journal Cadernos Brasileiros and the Congress for Cultural Freedom, which involved a relation of both dependency and relative autonomy, between 1959 and 1970. Despite both institutions claiming to be liberal and anti-communist, they did not always fully coincide in their response to decisive historical events of the period, such as the 1964 military coup in Brazil, collaboration with the military regime and resistance to it. The intellectuals involved with the Brazilian journal were active in the ongoing social struggles, shifting from strong anti-communist positions, favourable to what they called the '1964 revolution,' to the later formulation of criticism of the military regime, opening up the journal to collaboration of social scientists considered left-wing, without losing the opportunity to accommodate the demands of the regime in power.

The “Apolitical” Opportunist

This chapter examines composer and music critic Virgil Thomson, a man who liked to present himself as apolitical but who had close ties to the federal government and the secretly CIA-funded Congress for Cultural Freedom. Thomson embraced the opportunities that the Cold War created. But unlike William Schuman and Howard Hanson, Thomson showed little interest in the politics motivating such programs. He willingly embraced and advanced the new interpretation of American exceptionalism, although he was not personally invested in it, because it created opportunities to gain greater status for American composers. Thomson’s various Cold War activities help us gain a fuller understanding of centrist American liberalism as it shaped musical life during the Cold War.