Η ύπαρξη συσχέτισης μεταξύ φλεγμονής και καρκίνου είναι πλέον ευρέως αποδεκτή. Τα αποτελέσματα πρόσφατων ερευνών δείχνουν ότι η ανάπτυξη και η επιβίωση των καρκινικών κυττάρων εξαρτώνται σε μεγάλο βαθμό από τους παράγοντες της φλεγμονής. Ορισμένοι ερευνητές θεωρούν τον καρκίνο σαν μια «πληγή» που ο οργανισμός αποτυγχάνει να επουλώσει. Ο ενεργοποιός του πλασμινογόνου του τύπου της ουροκινάσης (uPA) είναι μία πρωτεάση που συμμετέχει τόσο στη φλεγμονή όσο και στην επούλωση. Πολλές εργασίες καταδεικνύουν το ρόλο του συστήματος της ινωδόλυσης στην εξέλιξη, διείσδυση και μετάσταση του καρκίνου, ενώ ο uPA θεωρείται παράγοντας που προάγει την εξέλιξη του καρκίνου. Ωστόσο, δεν υπάρχουν μελέτες που να εξετάζουν τον πιθανό ρόλο του uPA στα πρώιμα στάδια της καρκινογένεσης. Εξαίρεση σε αυτό αποτελεί μία έρευνα, σύμφωνα με την οποία τα Apcmin/+ ποντίκια από τα οποία λείπει το γονίδιο που κωδικοποιεί τον uPA εμφανίζουν λιγότερα αδενώματα στο έντερο. Ο uPA ενεργοποιεί τον Tgf-β1, ο οποίος στα πρώιμα στάδια της καρκινογένεσης έχει ογκο-κατασταλτική δράση. Στόχος της συγκεκριμένης διατριβής ήταν η διερεύνηση της επίδρασης της απουσίας του uPA στην κολίτιδα που προκαλείται από το DSS. Φυσιολογικοί (WT) και uPA-/- BALB/cJ ποντικοί έλαβαν DSS με το πόσιμο νερό. Η νεκροτομή των πειραματόζωων πραγματοποιήθηκε μία εβδομάδα ή επτά μήνες μετά την παύση χορήγησης του DSS. Η φλεγμονή, η ακεραιότητα του επιθηλίου και οι δυσπλαστικές/προ-νεοπλασματικές αλλοιώσεις βαθμονομήθηκαν ξεχωριστά. Σε τομές παραφίνης σημάνθηκαν με ανοσοϊστοχημικά η β-κατενίνη, η Ε-καντχερίνη, ο Tgf-β1, η IL-6 και η IL-17. Για τη σήμανση των κυττάρων σε πολλαπλασιασμό και απόπτωση χρησιμοποιήθηκαν αντισώματα κατά του ki-67 και της κασπάσης-3, αντίστοιχα. Με ανοσοϊστοχημεία σημάνθηκαν επίσης τα Τ-λεμφοκύτταρα, τα ρυθμιστικά Τ-λεμφοκύτταρα, τα μακροφάγα, τα σιτευτικά κύτταρα και τα ουδετερόφιλα. Η ενεργός μορφή του Tgf-β1 και ο uPA προσδιορίστηκαν ποσοτικά στο βλεννογόνο του εντέρου με τη μέθοδο ELISA. Επίσης, χρησιμοποιώντας real-time PCR έγινε ποσοτικός προσδιορισμός των γονιδίων IL-6, IL-10, Tgf-β1, Tgf-βRII και SMAD-4. Τα φλεγμονικά κύτταρα και οι κυτταροκίνες αξιολογήθηκαν ποσοτικά με κατάλληλη μορφομετρική μέθοδο. Επτά μήνες μετά τη χορήγηση του DSS οι πέντε από τους έντεκα (5/11) uPA-/-+DSS ποντικοί εμφάνισαν πολυποειδή αδενώματα, ενώ κανένας από τους WT+DSS ποντικούς δεν εμφάνισε πολύποδα. Επιπλέον, οι uPA-/-+DSS ποντικοί είχαν περισσότερα φλεγμονικά κύτταρα και περισσότερες αλλοιώσεις δυσπλασίας από τους WT+DSS ποντικούς. Προκειμένου να διερευνηθεί γιατί οι uPA-/-+DSS ποντικοί εμφάνισαν πολύποδες, ενώ οι WT+DSS ποντικοί όχι, πραγματοποιήθηκε εξέταση του παχέος εντέρου σε πιο πρώιμη χρονική στιγμή. Μία εβδομάδα μετά τη διακοπή χορήγησης του DSS, και οι δύο ομάδες που έλαβαν DSS εμφάνισαν τις τυπικές αλλοιώσεις της κολίτιδας που προκαλεί το DSS. Ωστόσο, οι uPA-/-+DSS ποντικοί εμφάνισαν περισσότερες διαβρώσεις και πιο προχωρημένου βαθμού αλλοιώσεις δυσπλασίας. Στο βλεννογόνο του παχέος εντέρου των uPA-/-+DSS ποντικών παρατηρήθηκαν περισσότερα ουδετερόφιλα και μακροφάγα, λιγότερα ρυθμιστικά Τ-λεμφοκύτταρα, αύξηση των κυτταροκινών IL-6, IL-17, TNF-α και IL-10 και σημαντική μείωση των επιπέδων του ενεργού Tgf-β1 συγκριτικά με τους WT+DSS ποντικούς. Τα μη λειτουργικά ρυθμιστικά Τ-λεμφοκύτταρα, η πιο επίμονη φλεγμονική αντίδραση και η κληρονομούμενη ανικανότητα παραγωγής επαρκούς ποσότητας ενεργού Tgf-β1 εξωκυτταρικά, λόγω της έλλειψης του uPA, αποτελούν τις πιθανές εξηγήσεις για τη νεοπλασματογένεση που σχετίζεται με τη φλεγμονή στο παχύ έντερο των uPA-/-+DSS ποντικών.
Μελέτη της επίδρασης του ενεργοποιού του πλασμινογόνου του τύπου της ουροκινάσης στην παθογένεια της κολίτιδας
