Clinical Prevalence of Chemotherapy-induced Peripheral Neuropathy in Onco-hematological Patients

Background Chemotherapy-Induced Peripheral Neuropathy (CIPN) is a side effect common to many drugs in cancer treatment. CIPN symptoms are mainly sensory, as paresthesia and pain, especially in body extremities. It can affect the patient's life, requiring a dose reduction or interruption of therapy, which can impact patient's survival. Method Twenty-one hematology outpatients who were treated by neurotoxic potential drugs were selected. The Douleur neuropathique 4 questionnaire was applied, a patient form was made for data collection, and the data obtained was analyzed. Results The prevalence of CIPN was 47,62%. Five patients (23,81%) did not had signs of neurotoxicity, four (19,05%) patients were classified as Grade 1, seven (33,33% ) as Grade 2, and four (19,05%) as Grade 3, and one (4,76%) patient as Grade 4. Patients who had symptoms of CIPN had already received an average of 55,42% of the scheduled treatment. Three patients (14,29%) had to reduce the dose or change the drugs, and one patient (4,76%) had to discontinue it. Conclusions This study support the hypothesis that CIPN is an important side effect in cancer treatments. Being a cause of reducing the dose or temporarily suspending it, which can affect the success of the treatment and patient’s survival.

Incidenca kronične pooperativne bolečine po velikih abdominalnih operacijah

Uvod: O kronični pooperativni bolečini govorimo, kadar ne najdemo drugega vzroka za njen nastanek in ko traja dlje kot 2 meseca po operaciji. Pojavi se pri 10-50 % bolnikov po velikih abdominalnih operacijah. Podskupina kronične bolečine, ki jo je najtežje zdraviti, je kronična nevropatska bolečina. Medoperativna epiduralna analgezija in infuzija deksmedetomidina lahko vplivata na incidenco kronične pooperativne bolečine in na incidenco nevropatske bolečine. Materiali in metode: V prospektivno raziskavo smo vključili odrasle kirurške bolnike, sprejete na KO za abdominalno kirurgijo, pri katerih je bila načrtovana operacija želodca, operacija trebušne slinavke ali operacija črevesja. Vsi bolniki so imeli epiduralno analgezijo in medoperativno infuzijo deksmedetomidina. Tri mesece po operaciji smo bolnikom poslali vprašalnike. Ocenjevali smo jakost in vrsto bolečine. Za oceno smo uporabili DN4 (Douleur Neuropathique 4) in vprašalnik painDetect. Rezultati: Prejeli smo 42 (50 %) pravilno izpolnjenih vprašalnikov DN4 in 45 (53 %) vprašalnikov painDetect. V naši raziskavi je bila incidenca kronične bolečine 25 %, nevropatske bolečine 7,1 % (3 bolniki so izpolnjevali merila za nevropatsko bolečino po vprašalniku DN4). Zaključek: Rezultati naše prospektivne raziskave nakazujejo, da bi lahko medoperativna uporaba epiduralne analgezije in infuzije deksmedetomidina zmanjšala pojav pooperativne kronične bolečine.

Mengenal Nyeri Neuropatik Akut Pasca Seksio Sesarea

Nyeri neuropatik akut pascabedah Seksio Sesarea (SS) ditandai dengan adanya tanda dan gejala nyeri neuropatik yang berbeda dari nyeri nosiseptif berupa alodinia dan hiperalgesia, yang ditemukan pada periode awal hingga 1 bulan pascabedah. Nyeri neuropatik akut dapat terjadi akibat cedera langsung pada saraf iliohipogastrika dan ilionguinal akibat pembedahan SS, yang selanjutnya memicu pelepasan ektopik dan perubahan kanal ion pada saraf perifer, serta memicu terjadinya sensitisasi sentral. Meskipun demikian, disfungsi saraf pascabedah biasanya merupakan kombinasi dengan nyeri nosiseptif akibat kerusakan jaringan dan peradangan. Skrining perioperatif dan faktor risiko dapat menggunakan alat skrining Douleur Neuropathique en 4 (DN4) atau DN2 untuk mencegah perkembangan menjadi nyeri persisten. Pendekatan saat ini untuk pencegahan nyeri neuropatik kronis bertujuan untuk mengoptimalkan analgesia dan mengurangi nosisepsi dari nyeri akut dengan memodifikasi teknik bedah dan memilih anestesi regional. Pengobatan nyeri neuropatik memerlukan kombinasi terapi farmakologis, fisik, dan terapi perilaku. Beberapa terapi lini pertama pada penanganan nyeri neuropati akut seperti gabapentinoid, opioid, antagonis reseptor NMDA, hingga terapi stimulasi listrik transkutan dan stimulasi medula spinalis menjadi pertimbangan untuk nyeri neuropatik akut.

Validation of Complete Hindi Version of Douleur Neuropathique 4 Questionnaire for Assessment of Neuropathic Pain

Objectives: The Douleur Neuropathique 4 (DN4) questionnaire is a widely used tool for the diagnosis of neuropathic pain (NP). The aim was to validate the Complete Hindi version of DN4 (CH-DN4) questionnaire. Materials and Methods: A systematic translation process was used to translate the original English DN4 into Hindi. The Hindi version was validated among patients appearing in the pain clinic of a tertiary hospital in the capital of Delhi by two different raters. We assessed the internal consistency, test–retest reliability, and inter-rater agreement, validity, sensitivity, specificity, positive and negative predictive values, and area under the curve (AUC). Results: A total of 285 participants, out of which 153 had NP and 132 had non NP (NNP) were included in the study. The results showed our CH-DN4 to have good diagnostic accuracy, a score of ≥ 3.5 was found to be the best cut–off for the diagnosis of NP, with a sensitivity of 0.78, specificity of 0.76, a positive predictive value of 78.5%, and a negative predictive value of 74.5%. Cronbach’s α was 0.82 (95% confidence interval: 0.80–0.84), and interclass correlation coefficients was 0.95. The AUC was >0.8 indicating excellent discrimination between NP and NNP. Conclusion: The CH-DN4 questionnaire has been found to be a reliable and valid screening tool with an excellent power to discriminate between NP and NNP.

Dor neuropática – investigação e tratamento específico

A dor neuropática é uma condição clinicamente definida e provocada por uma lesão ou doença de vias neurológicas somatossensitivas. Ela ocorre em aproximadamente 7% a 10% da população mundial, e resulta em grande impacto econômico e sobre a qualidade de vida dos doentes. Os seus critérios diagnósticos levam em consideração: a história compatível com dor neuropática por uma lesão e/ou doença relevante; distribuição neuroanatomicamente plausível da dor, e testes diagnósticos que confirmem a presença da lesão e/ou doença em questão. Instrumentos de rastreio, como o Douleur Neuropathique en 4 Questions (DN-4) podem auxiliar em sua identificação, especialmente por não especialistas. Cuidados multidisciplinares são parte importante do tratamento destes doentes, porém a farmacoterapia é ainda hoje o seu elemento fundamental. As diretrizes da NeuPSIG (Neuropathic Pain – Special Interest Group) recomendam ligantes da subunidade α2δ de canais de cálcio sensíveis a voltagem (gabapentina e pregabalina), inibidores de recaptação de serotonina e noradrenalina (duloxetina e venlataxina) e antidepressivos tricíclicos como primeira linha terapêutica; emplastros de lidocaína 5% e de capsaicina 8%, e tramadol como segunda linha; e onabotulinumtoxina A e opioides fortes (morfina e oxicodona) como terceira linha. A escolha da melhor estratégia terapêutica, no entanto, deve ser individualizada e levar em consideração o tipo de dor neuropática (periférica vs. central), extensão da área acometida, comorbidades e preferências do paciente, riscos de interações farmacológicas e de efeitos colaterais. Casos refratários devem ser conduzidos preferencialmente por médico especialista em dor, e para eles modalidades terapêuticas invasivas e neuromodulação podem ser considerados. Unitermos: Dor crônica. Dor neuropática. Analgesia, diagnóstico, tratamento.

Neuropathic Extremity Pain in Patients With Multiple Sclerosis: Preventive and Personalized Approach

BackgroundNeuropathic extremity pain is a disabling symptom in patients with multiple sclerosis. The aim of this study is to evaluate the prevalence of neuropathic extremity pain among patients with multiple sclerosis and to assess its effect on quality of life.MethodsThe present cross-sectional study included 180 patients with relapsing-remitting multiple sclerosis. Douleur Neuropathique 4 pain scale and Leeds Assessment of Neuropathic Symptoms and Signs pain scale were used to evaluate neuropathic pain. The effect of neuropathic extremity pain on quality of life was assessed by the 36-Item Short Form Survey. ResultsThe mean age and the mean disease duration were 38.78±9.37 and 8.96±6.93 years, respectively. The prevalence of neuropathic extremity pain was 38.9% in the Leeds Assessment of Neuropathic Symptoms and Signs pain scale and 47.8% in the Douleur Neuropathique 4 pain scale. The presence of neuropathic extremity pain was associated with the higher Expanded Disability Status Scale in the Leeds Assessment of Neuropathic Symptoms and Signs pain scale (p=0.015) and the longer disease duration in the Douleur Neuropathique 4 pain scale (p=0.021). All patients with psychiatric disorders reported neuropathic extremity pain. Lower 36-Item Short Form Survey scores were obtained in patients with neuropathic extremity pain than patients without neuropathic extremity pain in all domains of 36-Item Short Form Survey.ConclusionsThis study suggests that neuropathic extremity pain is a common symptom among patients with multiple sclerosis. Higher disability and longer disease duration are associated with neuropathic extremity pain. The presence of pain and psychiatric disorders are related to the impairment of the quality of life.Relevance of the article for predictive, preventive, and personalized medicine Questioning of pain is often neglected in multiple sclerosis practice. However, identification and treatment of pain has the potential to increase the quality of life in patients with multiple sclerosis. This article emphasizes that revealing the presence of pain might improve clinical outcome in multiple sclerosis patients providing personalized approaches to disease course.

Η επίδραση της περιεγχειρητικής ενδοφλέβιας χορήγησης δεξμεδετομιδίνης ή λιδοκαϊνης στον μετεγχειρητικό πόνο, την κατανάλωση αναλγητικών, τη λειτουργία του εντέρου και την ανάνηψη μετά από γυναικολογική επέμβαση κοιλίας

Εισαγωγή: Η αντιμετώπιση του οξέος μετεγχειρητικού πόνου (ΟΜΠ) καθώς και η μετάπτωσή του σε χρόνιο μετεγχειρητικό πόνο (ΧΜΠ) παραμένει μια πρόκληση για τον αναισθησιολόγο. Ως αποτέλεσμα η έρευνα για συνοδά αναλγητικά φάρμακα με σκοπό τη μείωση της έντασης του πόνου και της μείωσης χρήσης οπιοειδών συνεχίζεται. Μελετήθηκε η επίδραση της ενδοφλέβιας δεξμεδετομιδίνης και της λιδοκαΐνης στον ΟΜΠ, στην κατανάλωση οπιοειδών, στη λειτουργική ανάνηψη και την ικανοποίηση των ασθενών καθώς και η αποτελεσματικότητά τους στην πρόληψη ανάπτυξης ΧΜΠ.Μεθοδολογία: Σε αυτήν τη διπλή-τυφλή μελέτη, 91 γυναίκες, 30-70 ετών, ASA I-II, προγραμματισμένες για κοιλιακή υστερεκτομή/ινομυωματεκτομή, τυχαιοποιήθηκαν για να λάβουν είτε δεξμεδετομιδίνη (ομάδα DEX) είτε λιδοκαΐνη (ομάδα LIDO) ή εικονικό φάρμακο (CONTROL -ομάδα). Πριν την εισαγωγή στην αναισθησία λάμβαναν ενδοφλέβιο διάλυμα με ρυθμό 0.9ml/kg/h για 10 λεπτά, μέσω μιας ηλεκτρονικής αντλίας. Μετά την εισαγωγή στην αναισθησία και μέχρι το τελευταίο ράμμα η ροή ρυθμιζόταν στα 0.15ml/kg/h. Πανομοιότυπες σύριγγες των 50 ml που περιείχαν δεξμεδετομιδίνη 4 mcg/ml (ομάδα DEX- δόση φόρτισης 0.6mcg/kg, δόση διατήρησης 0.6mcg/kg/h) ή λιδοκαΐνη 10 mg/ ml (ομάδα LIDO- δόση φόρτισης 1.5mg/kg, δόση διατήρησης 1.5mg/kg/h), ή NaCl 0,9% (ομάδα CONTROL) χρησιμοποιήθηκαν. Τα κύρια αποτελέσματα της μελέτης ήταν η αθροιστική κατανάλωση μορφίνης και ο μετεγχειρητικός πόνος σε ηρεμία και βήχα (Numerical Rating Scale, NRS: 0-10). Άλλες μετρήσεις περιλάμβαναν την κατανάλωση αναισθητικού (σεβοφλουράνιο), τη μετεγχειρητική ναυτία/ έμετο, τη μετεγχειρητική καταστολή, το χρόνο που παρήλθε έως την παραγωγή αερίων/κοπράνων, την κινητοποίηση από το κρεβάτι, την ποιότητα ύπνου, την ικανοποίηση, το εξιτήριο και τις πιθανές παρενέργειες των μελετώμενων φαρμάκων. Οι μετρήσεις πραγματοποιήθηκαν στη Μονάδα Μεταναισθητικής Φροντίδας (ΜΜΑΦ) και στις 2, 4, 8, 24 και 48 ώρες μετά την επέμβαση. Επίσης αξιολογήθηκε η ανάπτυξη ΧΜΠ με ή χωρίς νευροπαθητικά στοιχεία στους 3, 6 και 12 μήνες μετά την επέμβαση.Αποτελέσματα: Αναλύθηκαν τα δεδομένα 81 ασθενών ως προς τον οξύ πόνο και τις προαναφερθείσες παραμέτρους (ομάδα DEX: 26, ομάδα LIDO: 29, ομάδα CONTROL: 26). Η αθροιστική κατανάλωση μορφίνης (mg) ήταν σημαντικά χαμηλότερη στην ομάδα LIDO έναντι της ομάδας CONTROL στη ΜΜΑΦ (ομάδα LIDO: 8,41 ± 1,45, ομάδα CONTROL: 10,4 ± 3,29, p = 0,017), στις 24 ώρες (ομάδα LIDO: 16,86 ± 5,85, ομάδα CONTROL: 23,4 ± 9,54, p = 0,036) και στις 48 ώρες (ομάδα LIDO: 20,45 ± 6,58, ομάδα CONTROL: 28,87 ± 12,55, p = 0,022). Η ομάδα DEX παρουσίασε σημαντικά λιγότερη ναυτία σε σύγκριση με την ομάδα CONTROL στη ΜΜΑΦ (p = 0,041). Τέλος, η χρήση αγγειοδραστικών φαρμάκων ήταν υψηλότερη στις ομάδες παρέμβασης (LIDO και DEX), ιδιαίτερα στην ομάδα DEX σε σύγκριση με την ομάδα CONTROL (p = 0,012). Οι υπόλοιπες μετρήσεις σχετικά με τις βαθμολογίες NRS, την κατανάλωση σεβοφλουρανίου, τη λειτουργία του εντέρου και άλλα χαρακτηριστικά ανάνηψης, ικανοποίηση των ασθενών, ποιότητα ύπνου, διάρκεια νοσηλείας και παρενέργειες φαρμάκων δε διέφεραν σημαντικά μεταξύ των ομάδων. Όσον αφορά το χρόνιο πόνο, αναλύθηκαν δεδομένα από 74 γυναίκες. Οι υψηλότερες βαθμολογίες NRS βήχα στις 48 ώρες οδήγησαν σε στατιστικά σημαντικές βαθμολογίες NRS και DN4 (Douleur Neuropathique en 4 questions) στους 3, 6 και 12 μήνες (pΣυμπέρασμα: Η δεξμεδετομιδίνη και η λιδοκαΐνη φαίνεται να αποτελούν χρήσιμα συνοδά αναλγητικά μετά από κοιλιακή γυναικολογική χειρουργική επέμβαση καλοήθους αιτιολογίας. Η λιδοκαΐνη μείωσε σημαντικά τη μετεγχειρητική κατανάλωση οπιοειδών, ενώ η δεξμεδετομιδίνη απέτρεψε την πρώιμη μετεγχειρητική ναυτία. Ωστόσο, η υπόταση και η ανάγκη για αγγειοσυσπαστικές ουσίες ήταν συχνή και με τους δύο παράγοντες, ιδιαίτερα με τη δεξμεδετομιδίνη. Η δεξμεδετομιδίνη μείωσε τη διάρκεια και τη σοβαρότητα του ΧΜΠ, ενώ η λιδοκαΐνη παρουσίασε προστατευτική δράση έναντι των νευροπαθητικών στοιχείων που αναπτύσσονται παράλληλα με το χρόνιο πόνο.

Traitements pharmacologiques et non pharmacologiques de la douleur neuropathique : une synthèse des recommandations françaises

Les douleurs neuropathiques (DN) restent très difficiles à soulager. Plusieurs recommandations ont été proposées au cours de ces dernières années, mais aucune n’a pris en compte à ce jour l’ensemble des approches thérapeutiques disponibles. Nous avons réalisé une revue systématique portant sur toutes les études concernant le traitement des DN périphériques et centrales de l’adulte et de l’enfant, publiées jusqu’en janvier 2018 et avons évalué la qualité des études et le niveau de preuve des traitements au moyen du système GRADE. Les principaux critères d’inclusion étaient l’existence d’une DN chronique (≥ 3 mois), une méthodologie contrôlée et randomisée, un suivi supérieur ou égal à trois semaines, un nombre de patients supérieur ou égal à dix par groupe et une évaluation en double insu pour les traitements pharmacologiques. Sur la base du GRADE, nous recommandons en première intention les antidépresseurs inhibiteurs mixtes de recapture des monoamines (duloxétine et venlafaxine), les antidépresseurs tricycliques, la gabapentine pour toute DN, et les emplâtres de lidocaïne 5 % et la stimulation électrique transcutanée pour les DN périphériques localisées. Nous recommandons en deuxième intention la prégabaline, le tramadol (avec les précautions d’emploi afférentes aux opioïdes) et certaines associations pharmacologiques (antidépresseurs et gabapentine ou prégabaline) pour toute DN, et les patchs de haute concentration de capsaïcine (8 %) et la toxine botulique de type A (en milieu spécialisé) pour les DN périphériques localisées. Nous recommandons en troisième intention la stimulation magnétique transcrânienne répétitive à haute fréquence du cortex moteur (en milieu spécialisé) et les opioïdes forts (en l’absence d’alternative et en respectant les précautions d’emploi afférentes aux opioïdes) pour toute douleur neuropathique, et la stimulation médullaire pour les douleurs radiculaires chroniques postchirurgicales et la polyneuropathie diabétique douloureuse. La psychothérapie (thérapie cognitivocomportementale et thérapie de pleine conscience) peut être recommandée en deuxième intention en association avec les traitements précédents.