My America: Immigration, historical education and vision of nationhoodEver since the United States of America was founded as a more perfect union, it has struggled to find a balance between a narrow, ascriptive, Eurocentric vision of nationhood favoring an explication of rational and/or divinely-sanctioned nation-building, and one that acknowledges the struggles and contributions of its ever-renewing immigrant citizenry in shaping its vision of self. This contrariety has played itself out in classrooms and textbooks where historical narratives of nation compete with societal reality; and in state houses where citizen-educators rather than academics seem to know history best. Whereas one can attribute this disconnect to curriculae catching up with changing demographics, in actuality, US History education’s de-facto role as the Great Americanizer has made it a factional battleground of what it means to be American; and a victim to the perversion of the very principles it seeks to instill. As a result, primary and secondary-school US History ranks amongst to lowest amongst subjects in terms of student proficiency and teacher competency. This article discusses the origins of the fraught relationship between vision of nationhood and citizenry education in the United States; and the necessitated steps to give renewed relevance and competence to historical education in developing the critical, informed citizenry fundamental to a well-functioning democracy. Moja Ameryka. Imigracja, edukacja historyczna i wizja bycia narodemOd chwili, gdy Stany Zjednoczone Ameryki stały się doskonalszą unią, kraj ten z mozołem szuka równowagi pomiędzy wąsko askryptywną eurocentryczną wizją bycia narodem, która sprzyja budowaniu narodu sankcjonowanemu racjonalnie i/lub przez boskość, a wizją, która uznaje obywatelski wysiłek i wkład imigrantów w kształtowanie jej własnego obrazu. Ta sprzeczność rozgrywa się w salach lekcyjnych i w podręcznikach, w których historyczne narracje o narodzie konkurują z realiami społecznymi, jak też w łonie instytucji państwowych, w których najlepiej znają historię, jak się wydaje, raczej obywatele – edukatorzy niż środowiska akademickie. Jakkolwiek tę rozłączność można przypisywać temu, że programy nauczania doganiają przemiany demograficzne, to jednak w rzeczywistości rola historii USA jako wielkiego amerykanizatora stała się w istocie polem zmagań o to, co to znaczy być Amerykaninem. Stała się też ofiarą przewrotności samych zasad, które chce wdrożyć. W rezultacie jako przedmiot nauczania historia Stanów Zjednoczonych zalicza się w szkołach podstawowych i średnich do tych przedmiotów szkolnych, które w kategoriach umiejętności uczniów i kompetencji nauczycieli mają najniższą rangę. Artykuł analizuje przyczyny tego brzemiennego w skutki związku między wizją bycia narodem a edukacją obywatelską w USA i docieka, jakie należy podjąć kroki po to, by poprzez rozwój krytycznej, świadomej postawy obywatelskiej o fundamentalnym znaczeniu dla kraju, przywrócić nauczaniu historii właściwą rangę i kompetencje. [Trans. by Jacek Serwański]
Historical Narratives and the Defense of Stigmatized Industries
