Σκοπός της παρούσας έρευνας ήταν να διερευνήσει τη σύνδεση της σωματικής δυσαρέσκειας παιδιών ηλικίας 13–16 χρονών με υπερβάλλον σωματικό βάρος, με τη σωματική δυσαρέσκεια, την παρακίνηση για απώλεια σωματικού βάρους, τις διατροφικές συνήθειες, την αυτοεκτίμηση και το βαθμό συμμόρφωσης στη μεσογειακή διατροφή των γονέων τους. Eπίσης, διερευνήθηκε κατά πόσο το φύλο του γονέα αποτελεί παράγοντα που μπορεί να διαφοροποιήσει ή όχι αυτή τη σχέση αλλά και τις διαφορές που μπορεί να υπάρχουν μεταξύ αγοριών, κοριτσιών, μητέρων και πατέρων στη σωματική δυσαρέσκεια, την παρακίνηση για απώλεια σωματικού βάρους και τις διατροφικές στάσεις. Τέλος, διερευνήθηκαν οι πιθανές διαφορές μεταξύ ασκούμενων και μη ασκούμενων παιδιών στη σωματική δυσαρέσκεια. Στην έρευνα συμμετείχαν 953 έφηβοι 13-16 χρονών και των δύο φύλων και οι γονείς τους (953 μητέρες και 953 πατέρες). Για τη συλλογή των δεδομένων χρησιμοποιήθηκε ένα ερωτηματολόγιο δημογραφικών χαρακτηριστικών, οι υποκλίμακες σωματική δυσαρέσκεια και παρακίνηση για απώλεια σωματικού βάρους από τον Κατάλογο διατροφικών διαταραχών (Garner, 1991) (Eating Disorders Inventory-2 ), η κλίμακα διατροφικών στάσεων (Garner, 1982) (EAT-26 ), η κλίμακα αξιολόγησης της αυτοεκτίμησης Rosenberg (Rosenberg’s Self-EsteemScale, 1965), ο δείκτης Μεσογειακής διατροφής (Panagiotakos et al., 2006) και ο βαθμός συμμόρφωσης στη μεσογειακή διατροφή με βάση τον δείκτη KIDMED για παιδιά (Serra-Majem, Ribas, Ngo, Ortega, Garcia, Perez & Aranceta, 2004). Για την ανάλυση των αποτελεσμάτων εφαρμόστηκε ανάλυση πολλαπλής παλινδρόμησης, ανάλυση μονής διακύμανσης, ανάλυση συσχέτισης (Pearson) και η δοκιμασία t-test για ανεξάρτητα δείγματα. Από τα αποτελέσματα διαπιστώθηκε ότι οι κυριότεροι προβλεπτικοί παράγοντες για τη σωματική δυσαρέσκεια των κοριτσιών ήταν η σωματική δυσαρέσκεια, οι διατροφικές στάσεις, ο βαθμός συμμόρφωσης με τη μεσογειακή διατροφή και η παρακίνηση για απώλεια σωματικού βάρους των μητέρων. Σε σχέση με τον πατέρα οι ήταν η σωματική δυσαρέσκεια και η παρακίνηση για απώλεια σωματικού βάρους. Για τα αγόρια τα αποτελέσματα έδειξαν πως η σωματική δυσαρέσκεια και οι διατροφικές στάσεις των μητέρων και η παρακίνηση για την απώλεια σωματικού βάρους, η σωματική δυσαρέσκεια και η αυτοεκτίμηση του πατέρα αποτελούσαν τους κύριους προβλεπτικούς παράγοντες. Επιπλέον φάνηκε, πως οι τέσσερεις ομάδες (κορίτσια, αγόρια, μητέρες και πατέρες) εμφάνισαν σημαντικές διαφορές στη σωματική δυσαρέσκεια, την παρακίνηση για απώλεια σωματικού βάρους και τις διατροφικές στάσεις. Τα αποτελέσματα δεν έδειξαν σημαντικές διαφορές μεταξύ ασκούμενων και μη ασκούμενων κοριτσιών, ενώ αντίθετα διαπιστώθηκαν σημαντικές διαφορές μεταξύ ασκούμενων και μη ασκούμενων αγοριών ως προς τη σωματική δυσαρέσκεια. Συμπερασματικά φάνηκε πως η οικογένεια μπορεί να αποτελέσει ισχυρό παράγοντα δημιουργίας αξιών, στάσεων και συμπεριφορών. Φάνηκε, επίσης η δυναμική της σχέσης μεταξύ μητέρας και παιδιών, με τη μητέρα να αποτελεί το γονέα που σε μεγαλύτερο ποσοστό προβλέπει τη σωματική δυσαρέσκεια τόσο των αγοριών όσο και τον κοριτσιών.