SUMMARY
Language Planning in the Philippines and the Development of a Philippine National Language
The numerous languages spoken in the Philippine archipelago — though all belonging to the same language family — are so different from each other that normally speakers of different languages can only communicate by help of a lingua franca. They may either employ one of the six dominant native languages spoken by more than 80% of the total population: Tagalog (24.5%), Sugbuanon (Cebuano, 24.1%), Iloko (Ilocano, 11.3%), Hiligaynon (10.2%), Bikol (Vicolano, 6.8%), and Waray (Samar-Leyte, 4.8%) or they may use English. With the growing influence of the United States of America since the turn of the century and the building up of a new school system, English has gained predominance in the fields of education and administration, thus frustrating the first attempts at the establishment of Tagalog, the language of Manila, as a common official language. During the past 80 years, English has undergone a development towards what can rightly be called Filipino English, differing from British as well as American English.
In 1936, when the Philippines had become a Commonwealth under President Quezon, Tagalog — mainly because of its comparatively wide influence and because it had already been the subject of rather detailed linguistic research — was again chosen to become the future national language. This decision was strongly opposed by the speakers of Sugbuanon and Hiligaynon, and, at the end of the 1950s, the government was forced to change the name of the National Language from Tagalog to Filipino. Since 1936, the national language-planning institution Surian ng Wikang Pambasa has been working on the further improvement of this Tagalog-based language, absorbing elements from various other native and non-native languages. Next to the universities, which are active in the field of language-planning, it is above all the influence of schools, films, newspapers, and the cultural attraction of Manila, the center of the Tagalog area, which helps to strengthen the significance of Pilipino (now called Filipino) as a National Language.
The development, however, has by no means been completed, and its political impact has led to the formation of five schools which are at variance about questions of linguistic content and form, but also about the status an official National Language is to have within the framework of society. At present, language-planning institutions in the Philippines still have to solve four major problems which result from the conflicting positions of (a) English vs. the various native languages, (b) the native National Language vs. the other native languages, (c) the "old" national language Pilipino vs. the "new" one, Filipino, and (d) the purist vs. liberal trend in language-planning. The predominance of English has gradually been reduced by a growing tendency towards a "Bilingual Approach," and Tagalog/Filipino has won considerable favor in many parts of the country. But the rivalry between Pilipino as Official Language and Filipino as National Language is the center of a problem which cannot be solved by official planning alone.
RESUMO
La lingvoplanado en Filipinoj kaj la estiĝo de fïlipina nacia lingvo
La multaj lingvoj parolataj en la filipina arhipelago ĉiuj apartenas al la sama lingva familio. Sed ili tiom diferencas unu de la alia, ke parolantoj de apartaj lingvoj kutime povas interkomunikiĝi nur per komuna helplingvo. Ili povas utiligi au unu el la ses ĉefaj indiĝenaj lingvoj, parolataj de pli ol 80 pc. de la enloĝantaro, t.e. la tagala (24,5%), la sugbuana (cebuana, 24,1%), la iloka (11,3%), la hiligajna (10,2%), la bikola (6,8%) kaj la varaja (4,8%), au ili uzas la anglan. Pro la kreskinta influo de Usono ekde la komenco de nia jarcento kaj la kreigo de nova lerneja sistemo, la angla ekregis en la edukado kaj la administrado, tiel malhelpante la unuajn klopodojn starigi la tagalan, la lingvon de Manilo, kiel komunan oficialan lingvon. Dum la pasintaj 80 jaroj, la angla evoluigis gis prave nomebla filipina angla, kiu diferencas disde la brita kaj la usona anglaj lingvoj. Kiam en 1936 Filipinoj igis Komunumaĵo sub la Prezidanto Quezon, la tagala, ĉefe pro sia relative vasta influo kaj car pri gi jam ekzistis iom vasta lingvistika esplorado, estis ankoraǔfoje elektita kiel estonta oficiala nacia lingvo. La parolantoj de la cebuana kaj la hiligajna forte oponis sin al tiu decido, kaj fine de la 1950-aj jaroj, la registaro estis devigata sangi la nomon de la Nacia Lingvo for de la tagala al la pilipina. Ekde 1936 la lingvoplana institute Surian ng Wikang Pambasa plue plibonigadas tiun lingvon, kiu bazigas en la tagala, ensorbante elementojn el pluraj aliaj indiĝenaj kaj neindigenaj lingvoj. Krom la universitatoj, kiuj aktivas en la lingvoplanado, cefe la lernejoj, filmoj, gazetoj kaj la kultura altirpovo de Manilo, la centro de la tagallingva zono, fortigas la gravecon de la pilipina, kiu nun nomiĝas la filipina, kiel Nacia Lingvo. Sed la evoluo certe ne finigis. Gia politika efiko kreis kvin skolojn, kiuj varias inter si pri demandoj de lingva enhavo kaj formo, sed ankaù pri la rolo de oficiala Nacia Lingvo en la kadro de l'socio. La lingvoplanaj institucioj en Filipinoj nuntempe devas solvi kvar cefajn problemojn, kiuj rezultas de la konfliktaj roloj de: a) la angla vid-al-vide al la diversaj indiĝenaj lingvoj; b) la indigena Nacia Lingvo vid-al-vide al la ceteraj indigenaj lingvoj; c) la "malnova" nacia lingvo, la pilipina, vid-al-vide al la "nova," la filipina; kaj c) la purisma vid-al-vide al la liberala tendencoj en la lingvoplanado. La superregado de la angla laùstupe reduktigis gis kreskanta tendenco al "dulingva aliro," kaj la tagala/filipina gajnis konsiderindan favoron multloke. Sed la konkurado inter la pilipina kiel Oficiala Lingvo kaj la filipina kiel Nacia Lingvo estas la koro de problemo, ne solvebla nur per la oficiala planado.
National language issue in Soviet Azerbaijan (1920’s)
