Στόχος της παρούσας διδακτορικής διατριβής ήταν η πειραματική μελέτη της επίδρασης της ιλοπρόστης (ανάλογο της προστακυκλίνης) στην επούλωση αναστομώσεων του παχέος εντέρου επίμυων σε συνθήκες αποφρακτικού ειλεού. Για τη μελέτη χρησιμοποιήθηκαν 80 άρρενες επίμυες, οι οποίοι χωρίστηκαν τυχαιοποιημένα σε 4 (1, 2, 3, 4) ομάδες, με 2 (α, β) ισοδύναμες υποομάδες έκαστη. Στην ομάδα 1 (ελέγχου) και 3 (ιλοπρόστη) διενεργήθηκε τμηματική εντερεκτομή και τελικοτελική αναστόμωση. Στην ομάδα 2 (ειλεός) και 4 (ειλεός και ιλοπρόστη) επιτεύχθηκαν αρχικά συνθήκες αποφρακτικού ειλεού και 24 ώρες μετά διενεργήθηκε τμηματική εντερεκτομή και τελικοτελική αναστόμωση. Η ιλοπρόστη χορηγήθηκε στις ομάδες 3 και 4 σε δόση 2μg/kg Β.Σ. σε 3ml διαλύματος NaCl 0,9% ενδοπεριτοναϊκά, διεγχειρητικά και κάθε ημέρα μέχρι τη θυσία, ενώ αντίστοιχα στις ομάδες 1 και 2 στα πειραματόζωα χορηγούνταν 3ml διαλύματος NaCl 0,9%. Σε κάθε ομάδα τα μισά πειραματόζωα (υποομάδα 1α, 2α, 3α, 4α) θυσιάστηκαν την 4η μετεγχειρητική ημέρα και τα υπόλοιπα (υποομάδα 1β, 2β, 3β, 4β) την 8η. Κατά τη νεκροτομή γινόταν μακροσκοπικός έλεγχος για ρήξη της αναστόμωσης, ύπαρξη περιτονίτιδος ή περιαναστομωτικού αποστήματος καθώς και ποσοτική αξιολόγηση των συμφύσεων σύμφωνα με την κλίμακα Van der Hamm. Ακολουθούσε μέτρηση της πίεσης διάσπασης και στη συνέχεια τμήμα της αναστόμωσης αποστέλλονταν για ιστολογική εξέταση κατά την οποία αξιολογούνταν η φλεγμονώδης αντίδραση (διήθηση από ουδετερόφιλα), η νεοαγγειογένεση, ο αριθμός των ινοβλαστών και η εναπόθεση νεοκολλαγόνου. Η ταξινόμηση των μικροσκοπικών ευρημάτων έγινε σύμφωνα με την κλίμακα Ehrlich και Hunt με τις τροποποιήσεις κατά Phillips. Επιπλέον, προσδιορίστηκε βιοχημικά η συγκέντρωση υδροξυπρολίνης και κολλαγενάσης I επί της αναστόμωσης. Για την συνοπτική παρουσίαση των αποτελεσμάτων υπολογίστηκαν απόλυτες και σχετικές συχνότητες (ποσοστά %), δείκτες κεντρικής τάσης (μέσοι όροι, διάμεσες τιμές) και δείκτες διασποράς (ελάχιστες τιμές, μέγιστες τιμές, τυπικές αποκλίσεις). Για τη σύγκριση των μέσων όρων χρησιμοποιήθηκε το κριτήριο της Ελάχιστης Σημαντικής Διαφοράς (Least Significant Difference-LSD), μετά από την εφαρμογή της μεθόδου ANOVA (Analysis of Variance). Για τις συγκρίσεις των ποσοστών, εφαρμόστηκε ο ακριβής έλεγχος του Fisher (Fisher’s Exact Test). Από την ανάλυση των πειραματικών δεδομένων προέκυψε ότι η ενδοπεριτοναϊκή χορήγηση ιλοπρόστης σε συνθήκες αποφρακτικού ειλεού, έχει ως αποτέλεσμα τον περιορισμό της αρνητικής δράσης του ειλεού στην επούλωση των αναστομώσεων του παχέος εντέρου. Συγκεκριμένα, την 4η και 8η μετεγχειρητική ημέρα ελαττώνει σημαντικά την απώλεια σωματικού βάρους. Επίσης, προάγει τη νεοαγγειογένεση, ενώ συγχρόνως αυξάνει τον πολλαπλασιασμό των ινοβλαστών και τη συγκέντρωση υδροξυπρολίνης. Επιπλέον, την 4η μετεγχειρητική ημέρα ελαττώνει τη φλεγμονώδη αντίδραση και μειώνει τη συγκέντρωση κολλαγενάσης Ι. Σταδιακά, την 8η μετεγχειρητική ημέρα αυξάνει τη σύνθεση νεοκολλαγόνου στην περιοχή της αναστόμωσης. Οι παραπάνω δράσεις έχουν ως αποτέλεσμα την αύξηση της μηχανικής ισχύος των αναστομώσεων, κατά την 4η και 8η μετεγχειρητική ημέρα, όπως αυτή προκύπτει από τη μέτρηση των πιέσεων διάσπασης. Συμπερασματικά, η άμεση μετεγχειρητική ενδοπεριτοναϊκή χορήγηση ιλοπρόστης ενισχύει τους μηχανισμούς επούλωσης και αντισταθμίζει την αρνητική δράση του ειλεού στην επούλωση των αναστομώσεων του παχέος εντέρου.